Szary to nie znaczy zawsze to samo

Popielec to mi Szogun podsunął, a to, że wczoraj na własne życzenie obejrzałam drugą część Greja, to już inna para kaloszy. Do tego zupełnie jakoś z cicha pęk wyszła książkowa druga część oczami Kriszcziana, ale sami wyszukajcie sobie tytuł, jest zbyt klocowaty (okładka tym bardziej), bym ot tak rzucała go Wam między oczy. Jakaś perwersyjna część mnie chce to przeczytać, chociaż doskonale pamiętam, jakiego dostałam pierdolca neuronów (o tu) po trzeciej części i pewnie nie złakomię się na napisanie jakiejś recenzji, bo to jak kopanie leżącego. I poprawianie tego kopa łopatą.

Chociaż nijak nie rozumiem (i nie próbuję zrozumieć) ludzi, którzy uważają Greja za boga seksu i za DOBRZE NAPISANĄ oraz SKOMPLIKOWANĄ postać (kaszel), jak najbardziej rozumiem fascynację fikcyjną postacią, która wykracza nieco poza regularną sympatię. Nawet w teorii literatury problem postaci literackiej to osobne zagadnienie - bo mamy tendencję do mówienia o symulacjach charakteru jako o prawdziwych osobach - więc dlaczego mamy sobie wyrzucać, że podoba nam się koleś z kreskówki? Czasy się zresztą nieco zmieniły, teraz całkiem modnie durzyć się w fikcyjnych bohaterach i nie jest to synonimem bycia opóźnionym w rozwoju. 

Takich fikcyjnych lowelasów miałam na koncie sporo i każdego wciąż pamiętam. Do większości żywię choćby drobny sentyment, niektórzy wciąż są jakoś obecni w moim życiu. A skoro są walentynki, to co mi tam; zróbmy sobie przegląd kilku z tych niespełnionych miłostek... 

Sknerus McKwacz

Nie żartuję. Afekt żywiony do antropomorficznej, obrzydliwie bogatej kaczki po dziewięćdziesiątce ani chybi postawiłby mnie w rzędzie zoo-geronto-fikcjo-pieniądzofilów, na szczęście miałam tylko kilka lat. Razu pewnego, po bożemu czytając sobie "Kaczora Donalda", nagle doznałam osobliwej fascynacji - wgapiałam się kadr, w którym Sknerus poprawia sobie rozchełstany płaszcz. I to nie była ta żenada, jaką odczuwałam na widok wielkich bosych stóp Goofy'ego (fuj), to był jakiś taki... dziwny przebłysk. Aczkolwiek nie traktowałam go nigdy jako obiekty stricte romantycznych zainteresowań - to była sympatia, choć już z pewnym odcieniem fascynacji drugą płcią. No, o płci tutaj możemy mówić, skoro w jednym komiksie Dona Rosy (którego do dziś jestem fanką) jest mocno sugerowane sknerusowe rypcium-pypcium ze Złotką. DALEJ NIE ŻARTUJĘ.

Sugerowane rypcium-pypcium, rycina poglądowa (Więzień Doliny Białej Śmierci)

Milo Thatch

Atlantyda: Zaginiony ląd  poza podejrzanie znaną nam fabułą (przyjeżdża białas do dziewiczej krainy) ma w sobie trzy zdecydowanie dobre rzeczy. Pierwsza to fakt, że to nie jest typowy disneyowski musical i w żadnym momencie nikt nie stoi w rozkroku i nie wyrykuje przed siebie piosenek (sorry, akceptuję piosenki tylko w Królu Lwie). Druga - w produkcji maczali palce Régis Loisel i Mike Mignola. Trzeci - to główny bohater. Milo nie jest napakowanym księciem i stanowczo nie jest dobrą partią: jest wyleszczonym stulejarzem w okularach, który swoje nerdostwo wyniósł na poziom naukowy i tylko przypadkiem udało mu się załapać na odkrywanie Atlantydy. I o ile John Smith z Pocahontas tylko trochę się spocił, bo z miejsca był Odważny i Seksowny (no dobra, dostał kulkę, ale z taką napompowaną klatą pewnie ledwo co musnęła mu suta), tak Milo musiał startować zupełnie od zera, by uratować ową dziewiczą krainę i zdobyć serce laski, która bez problemu wbiłaby mu dzidę w brzuch. A poza tym był taki uroczy.

Uroczy jak pieron, rycina poglądowa

Andy Larkin

Prawdziwy ideał mężczyzny dla kogoś, kto jest amatorem niewybrednych, acz skomplikowanych logistycznie dowcipów, których nie dałoby się zrealizować w mokotowskiej szkole. Taki trochę Maciek z Dupy dla młodszych. Andy prawdopodobnie ujął mnie swym oddaniem swej osobliwej pasji, głosem Jacka Kopczyńskiego i notorycznym gubieniem spodni, nawet jego różowe włosy nie budziły we mnie sprzeciwu. Tylko ja się pytam, czemu podobała mu się ta zdzira Lori, która jednocześnie go bajerowała, gardziła jego oddaniem dla sztuki dowcipu i próbowała wzbudzić w nim zazdrość, flirtując z tym bucowatym konusem.

Kiedyś przez pół odcinka szukał kibla, byłam oczarowana
tym typem humoru

Andy Denker

Swego czasu zaczytywałam się w serii o Amy, sklonowanej dziewczynie, która musi radzić sobie z faktem, że jest przekotem i dybią na nią złe korporacje. No i tak fikuśnie się okazało, że sklonowano też chłopczynę, ażeby dopełnić reprodukcyjnego dzieła, i OCZYWIŚCIE spotykają się na jakimś obozie surwiwalowym i OCZYWIŚCIE czują do siebie niekontrolowany pociąg, przeca mają się rozmnażać. Łojezuuu, ale oni się całowali w tym leśnym jeziorku i łojezuuu, ale on był odważny, w końcu później walczył z niedźwiedziem gołymi rękami i szpiegował neonazistów... XD

Jego focia nie istnieje, więc wstawiam
Stevena Seagala z marchewką

Lucky Luke

Wbrew porzekadłu, aby najpierw czytać mangę, a potem oglądać anime, do dziś nie przeczytałam żadnego komiksu z Lucky Lukiem (choć nie wynika to z nienawiści czy coś, nie mam ciąguty), za to namiętnie oglądałam kreskówkę. Prawdopodobnie jak w przypadku dowcipnego Andy'ego, ujął mnie głos aktora, który stał za polską wersją. Pewnie stercząca grzywka i wspaniały mamtowdupizm też zrobiły swoje. O dziwo, jakoś bardzo wyrzucałam sobie, że to oglądam, pewnie dlatego, że to CHŁOPSKA bajka. (Jakbym wcześniej nie oglądała Didżimonów jak p o j e b a n a)

Caleb

Moje pierwsze tró zakochanie, nie licząc Bosky'ego Daniela Radcliffe'a. Najlepsze ciacho w Innym Świecie, bo w zasadzie jedno z trzech, pozostałych dwóch to smętne parówczaki w powłóczystych szatach. Ach, Caleb. Zbuntowany wojownik z Meridianu, jakże inny od moich gimnazjalnych kolegów, którzy pierdzieli na matematyce i marzyli, by być jak Peja. Po czym okazuje się, że Caleb miał być lekcją dla dorastających dziewcząt, że nie ma książąt na białym koniu, którzy przychodzą do ciebie prosto ze snów. Dziewczyna ryzykuje utratę mocy, przyjaciół a nawet zdrowia, by uratować ci twoją magiczną dupę? Rzuć ją parę odcinków później mówiąc, że zakochałeś się w osobie, która nie istnieje (bo nagle ogarniasz, że magical girl przed przemianą nie mają tak dużych cycków), a w ogóle za bardzo się różnimy, gitara siema, teraz wezmę w obroty twoją najlepszą przyjaciółkę. 

A ja dla ciebie wstawałam o ósmej rano w niedzielę by oglądać Łicza, ty pajęczy siku.

Kiedyś na tym plakacie domalowałam im brody, sierp i młot
oraz podpisałam "Tak narodził się komunizm"

Głos Hauru w polskim dubbingu (co?)

Skoro głos jest bezcielesny, uznajmy go za postać fikcyjną. Jak nietrudno się domyślić, zwracam wybitną uwagę na męskie głosy, niezależnie od tego, czy ich właścicielami są lektorzy, aktorzy i wokaliści, czy zwykli, acz mili śmiertelnicy. Ruchomy zamek Hauru jest moim ulubionym poprawiaczem humoru i o ile sam Hauru jest dla mnie po prostu fajną, dynamiczną postacią, to na punkcie głosu Bartosza Adamczyka jestem do dziś pieprznięta jak koń po kręceniu westernu. Sam pan jest mniej znanym aktorem o sympatycznej, misiowatej twarzy w ogóle niepasującej do takiego głosu - co mam kompletnie gdzieś, bo liczy się tylko to, jakim tonem Hauru każe sięgać Sophie do kieszeni, jakby co najmniej kazał jej się rozbierać (i jakby nie miała wtedy 90 lat).

ebebebe co to ja miałam

Michael Moscovitz 

Jego focia również nie istnieje, więc daję filmowego nosiciela

Pamiętnik księżniczki dzisiaj raczej trąca, ale ta seria miała na mnie niebagatelny wpływ - począwszy na tym, że w pewnej mierze ukształtowała mój styl pisania, a skończywszy na tym, że tamtejsze bolączki damsko-męskie odzwierciedlały też moje, bowiem w okolicy nie było wtedy nikogo, kto miałby dłonie na tyle zwinne, by zbić półkę i jeszcze zabrać dziewczynę do krainy rozkoszy (parafraza cytatu). Grej przy Michaelu może się schować - ten drugi miał jakieś 170 IQ, zbudował na studiach robotyczne ramię, które mogło przeprowadzić skoplikowane operacje na otwartym sercu, a przy tym lubił oglądać dystopie sfi-fi i programować. Niestety, Pamiętnik stał się tym samym źródłem mej wielkiej udręki, bo potwierdził to, co ze zgrozą przeczytałam  w podręczniku od biologii. A mianowicie to, że wszyscy chłopcy chcą TO robić. I dlatego kiedy Michael zaczął ciągać Mię po krzakach i zaserwował jej tekst, że nie będzie czekał wiecznie (notabene, miał 18 lat, ona ledwo 15), stwierdziłam, że zwijam mandżurię i ostawam się przy moim dziewstwie (parafraza cytatu z Legendy o świętym Aleksym).

Faust VII

Jaki lachon, moje serce bije tylko dla niego

Wiem, że srogi zwał, ale ej, to była fajna seria, jedno z trzech na krzyż anime, które w ogóle chciało mi się oglądać. Gościu miał gotyckie umiejętności typu nekromancja i wyglądał jak owoc miłości Mary Shelley i Tima Burtona, czego mogłam więcej pragnąć.

Eduardo Cullen

No dobra, to jest dopiero zwał. Ale miałam wtedy poprawkę z matmy, więc to moje usprawiedliwienie, potrzebowałam pocieszenia i zapomnienia. Zresztą, pół świata uległo mormońskim manipulacjom Stefy Meyer, a podział między wielbicielami a hejterami Roberta Pattinsona był równie dramatyczny co między państwami Osi a aliantami. Edward był staroświecki, znakomicie wyglądał, był bogaty, miał volvo, a do tego był prawiczkiem z otchłani mroku. Był też stalkerem, manipulatorem, narcystycznym cebulakiem i zwyczajnym rybim fiutem, nawet był tak samo zimny.  Ma jednak jedną zaletę - znakomicie uodparnia na Greja i wszystko inne, co pod pozorem romantyzmu proponuje chorą, toksyczną relację. Także, Edwardzie, ssij podpę.

Tośmy się pośmiali i podokazywali - rzucajcie swoimi fikcyjnymi lowelasami, podokazujemy razem!

Najbardziej niepopularna opinia na świecie + specjalna playlista dla specjalnych ludzi

Niezależnie od upodobań i poglądów chyba wszyscy zgodnie nienawidzą Wertera. Nawet wykładowcy go nienawidzą. Prawdopodobnie ustawię się w modnej opozycji "ja kontra normiki", jednak Cierpienia naprawdę mi się podobały. Nie tak, jak podoba się ulubiona książka, ale docenić je doceniłam, do tego przeczytałam je zupełnie dobrowolnie. Owszem, Werter marudzi bez przerwy o skołatanem sercem swojem i egzaltuje się robaczkami, ale to po prostu nieszczęśliwy człowiek niedostosowany do rzeczywistości, a to już brzmi postmodernistycznie i interesująco. Tylko w romantyzmie miało to postać wrażliwego młodzieńca w żółtej kamizelce, a dzisiaj wytatuowanych sad boyów.

Zresztą, ciekawie było obserwować początki zupełnie nowej wrażliwości i nowego modelu miłości romantycznej. Owszem, można stwierdzić, że co to była za miłość z jego strony, skoro palnął sobie w łeb i zostawił Lottę z poczuciem winy - ale w XIX wieku taka miłość przede wszystkim skupiała się na kochającym, który przeżywał nagły skok natchnienia. Romantyk w kobiecie szukał własnego odbicia i potwierdzenia własnej wyjątkowości, zatem wielbił głównie samego siebie i swoje rozdęte ego. Zainteresowanych odsyłam do wywiadu z tym jegomościem, a skoro już przy polonistach jesteśmy, pora na to coś specjalnego.

Kiedy 4 lata temu wybierałam się na polon, obawiałam się, że wyjdę z tych murów jako wyniosła garsonkowa panna ze spiętymi pośladami, która wieńczy swój wał z kołdry biografią Miłosza. Nic się z tych przewidywań nie sprawdziło - wciąż jestem nietaktownym wieśniakiem, śmieszą mnie penisożarty, a do tego kupiłam sobie buty z uszami królika. Niemniej jednak jakoś tam mi się horyzonty poszerzyły i inspiracji mam aż nadto. Tyle że w sieci jest już dużo ładniejszych i mądrzejszych polonistek, które tłumaczą zagadnienia maturalne albo zagwozdki językowe, cóż mi więc pozostało? Mam w głowie parę pomysłów, a póki co stworzyłam *werble*

Playlistę dla polonistów

no przecież pisałam, że dla specjalnych ludzi, poloniści są BARDZO specjalni

ale każdy, kto przygotowuje się do matury albo pisze rozprawkę o tym pieprzonym Werterze może znaleźć tu odrobinę otuchy. Już bez dłuższych wstępów, TUTAJ jest całość, a teraz szczegółowo jedziemy z tym kokosem:

List w sprawie polonistów

Właściwie cała kwintesencja mojej profesji - która to jest bardziej hobby niż profesją, jest równoznaczna z przymieraniem głodem (albowiem oświeceniem nie oświetlisz sobie chaty) i rozbieraniem zdań zamiast rozbieraniem chętnych facetów/lasek. Niemniej jednak puenta daje nadzieję, że to wszystko ma sens.

Pieśń wojów

Kronika Galla Anonima to pierwsza lektura adeptów polonistyki. Dla mnie jest to o tyle doniosłe, że w wypożyczonym egzemplarzu był życzliwy liścik, który nawoływał do porzucenia tego gównianego kierunku i zachęcał do cieszenia się życiem, bo nikomu kolejny polonista nie jest potrzebny. W każdym razie po pierwszym roku z trzystu osób szybko ubyła jakaś setka uciemiężonych.

A sama pieśń ważna, ponadto tylko brodaci ludzie mogą ją śpiewać, najlepiej na morzu.

Breve regnum

Po przeczytaniu pierwszej lektury, czas na żakowską pieśń. Jak wiadomo, Wikipedia jest jak syfilis - bo nie mówi się o niej w towarzystwie - ale jeśli podaje ona, że to pieśń o porzucaniu obowiązków, aby oddać się hucznej zabawie, to aż żal nie zacytować.

We Call Upon the Author

Zmieniamy klimat zgodnie z zasadą varietas (czyli różnorodnej tematyki, w czym przodował Kochan, pisząc raz modlitwy, raz penisożarty). Albowiem polon to nie tylko historia literatury, ale też poetyka i teoria owej literatury. I nagle sakramentalne pytanie "co autor miał na myśli" niniejszym odchodzi do lamusa. Poprawne pytanie brzmi "PRASKA SZKOŁA STRUKTURALNA CZY FORMALIZM ROSYJSKI?"

Dlaczego "Pan Tadeusz"?

Nigdy nie przypuszczałam, że kiedyś trafię na koncert pieśni patriotycznych i sarmackich w siedzibie korporacji studenckiej (wiecie, wygląd studentów Oxfordu, szpady, łacińskie zawołania), i że potem czeka mnie powtórka na Zamku Królewskim. Tym bardziej nie przypuszczałabym, że będę dobrze się bawić, a tak właśnie było - chociaż w oba miejsca przyszli ludzie z Poprzedniego Życia©, z gatunku Tych, Których Wolę Nie Spotykać™. Ogólnie polecam Kowalskiego, nawet jeśli klimat nie jest Wam bliski.

Niepewność

Ostatnio pan promotor śpiewał to na seminarium. Nie pytajcie, seminarium jest dosyć, ekhm, rozrywkowe.

Zemsta na wroga

Kto mi powie, z jakiego to dzieła, dostanie plusika... <pardon, ulało mi się>

Jako że nie tylko w licealistach Mickiewicz wyzwala wielkie pokłady agresji, aż się prosi, by tę całkiem skoczną interpretację nieco zmodyfikować. Poza tym warto zobaczyć, co robił ojciec Mateusz, zanim zaczął ojcować.

Dubstepy akermańskie

Oglądanie Z Dupy niezbicie dowodzi, że wciąż daleko mi do wyrafinowania intelektualnego. Dlatego też moim płomiennym marzeniem jest puszczenie tego na wydziale, bardzo, bardzo głośno.

Niestety Blogger odmówił współpracy z tym fylmykiem, łapcie więc link:

https://www.youtube.com/watch?v=f8K17nRQfbY

Bema pamięci żałobny-rapsod

No dobra, bądźmy przez chwilę poważni. O matulu, jak ja to wałkowałam na drugim roku. Każdy zna ten wiersz z gimbazjum, każdy jakoś tam kojarzy ten utwór, ale dopiero wtedy uderzyło mnie to, jakie to połączenie jest... monumentalne. Nawet odrobinę bardziej niż Epitaph czy Child of Time. Coś tam mi drga za każdym razem, gdy słyszę I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął/I po ostrzach jak gwiazda spaść niemogąca prześwieca.

Obłomow, Stolz i ja

Bo są dni, gdy każdy jak Obłomow leży na kanapie i nad haftkami gaci sapie. Hicior z konwersatorium o nudzie i nihiliźmie, gdzie dobór lektur skutecznie zniechęca do życia.

They'll Clap When You're Gone

Skoro mowa o niechęci do życia, utwór ten mógłby wyjść z głowy nieszczęśliwego pisarza, który zostanie doceniony dopiero po śmierci w nędzy i zapomnieniu albo po samobójstwie. Zwłaszcza kojarzy mi się z Sylvią Plath, którą darzyłam szczególnym nabożeństwem w pierwszych latach studiowania, kiedy byłam chmurną i zbolałą panienką. Trochę się zmieniłam przez te lata, ale Szklany klosz wciąż robi wrażenie.

Jednego serca

Hymn spragnionych uczucia polonistek, które mają do wyboru albo wzdychanie do żonatego wykładowcy po pięćdziesiątce, albo wzdychanie do któregoś z pięciu chłopaków na roku (jedna doktorantka opowiadała, że tak było u niej - jeden poszedł do seminarium, dwóch po miesiącu znalazło dziewczyny, dwóch wkrótce wyszło z szafy). Sama drzewiej waliłam takiego smętnego platona, mając w głowie ten utwór. Na szczęście platon przeminął, a Niemen pozostał.

Poetry in Motion

Kiedy jesteś jednym z tych pięciu chłopaków, którzy w ciągu miesiąca znaleźli na polonie dziewczynę, puść jej kawałek przyrównujący ją do poezji. I tak jesteś na wygranej pozycji, ale nie zaszkodzi pokazać, że masz liryczną duszę.

Karuzela z madonnami

Moja znajoma z liceum intensywnie ćwiczyła śpiewanie Mirona, toteż swego czasu miałam serdecznie dosyć tego utworu. Po latach znów można go docenić.

Nieprzysiadalność

To ten stan, kiedy idziesz do biblioteki i widzisz wszędzie te zblazowane ryje z Ulissesem pod pachą, wynajdujesz jakieś wolne miejsce do pracy i gdy bardzo nie chcesz, by ktoś się dosiadał. 

The Book I'm Not Reading

I tak wiem, że nie czytasz lektur. Bo ja też wszystkich nie czytam.

Chleb

Kiedy Masłowska debiutowała, byłam jeszcze małym smrolem młodszym od autorki o całe 7 lat i dopiero teraz miałam okazję się z nią zapoznać. Nie wiem do końca, czy mi się jej twórczość podoba czy nie, na pewno potwierdza moją tezę, że w każdej postmodernistycznej książce jest dużo rzygów i dużo udziwnionego seksu. Za to Chleb znam na pamięć i nawet jeden wykładowca nam to puszczał, kiedy nie miał pomysłu na zajęcia. Też znał tekst na pamięć.

Studenckie opowieści, sekcja humanistyczna

I na koniec taki żartobliwy michałek, czyli fragment o polonistyce w tejże hilarystycznej pieśni - ale inne wydziały też są warte uwagi. Zwłaszcza ten o Instytucie Historycznym, bo mogę zaświadczyć, że faktyczne jebie tam jak z otchłani Morii. 

Naturalnie, jeśli macie własne typy pieśni o tym wspaniałym zawodzie, męce czytania lektur i o nienawiści do Mickiewicza, dajcie znać ;) 

Żabella de Frog i 101 postów

zrób klik i powiększ

Wrzucając poprzedni komiks, zorientowałam się, że to był setny post - aże pierwszy post to w sumie tylko obciachowe powitanie, tym samym był to 99 komiks tudzież obrazek. I oto z tej okazji - jeszcze cieplutki, chrupiący sto pierwszy post i 101 żab na ten setny obrazek. (Liczyłam je ze 3 razy, bobiąc kropki i krzyżyki, myląc się w nich, ale niezmiennie pamiętając o małej żabce, która wychodzi z grzbietoroda, aww jiss.)

No, trochę się wzruszyłam.

Zamiast wypisywania wylewnych podziękowań rodem z gali oscarowej - garść statystyk ze wspominkowymi linkami:

• 6 lat mija od chwili, gdy zapragnęłam założyć bloga o przypałowej nazwie - 8 sierpnia 2011 nastąpiła historyczna chwila, gdy na Bloggerze kliknęłam przycisk "utwórz", ale pierwszy komiks wrzuciłam dopiero 5 listopada (ułatwiam datację przyszłym pokoleniom historyków)
• 160.160 (serio) wyświetleń nabił licznik od tamtego momentu i wcale nie płacę rodzinie, by nabijał je dalej
• 6.438 wyświetleń ktoś nabił na Linuxie
• najpopularniejszym komiksem jest Łajka z 1560 wyświetleniami, z czego większość nabił mi fanpage Mordor na Domaniewskiej
• 1 raz wylądowałam na Mężczyźni kochają zołzy
• najpopularniejszym słowem kluczowym wciąż jest „lol” z 415 wyświetleniami *płacz z żenady*
• miałam 666 polubień na fakebuku, ale już nie mam; albo to szatan się już mną nie interesuje, albo zdechły te dziwne wietnamskie konta, które raz hurmem zaczęły mnie lajkować
• 56 obserwatorów mam na Bloggerze, ale to chyba zbyt archaiczne narzędzie do komunikacji
• 3 publikacje są przez tę działalność brzemienne moimi wypocinkami, których egzemplarze w dniach zadumy mogę sobie pomacać jak hrabia swoje starodruki
•  -13 odpadło mi w tym czasie od żeńskiego stulejarstwa (nie pytajcie, jak to policzyłam)
• +2 do rozumu i godności człowieka
• 1 tablet odmawiający współpracy (i jeszcze z piórkiem na baterie) wyciepałam i 1 nabyłam, otwierając zupełnie nowe ścieżki w mojej blogowej biedakarierze
• 4 lata spędziłam, studiując historię i mimo to nie popełniłam samobójstwa nad podręcznikiem do starożytnej (o to było nietrudno, ta @#$%! cegła miała 1000 stron)
• 1 dyplom zrobiłam na uniwersytecie i właśnie zasiadam do kolejnego, studiowanie moim hobby
• ganiając na zajęcia schudłam jakieś 3 kilo (ale ostatnio tak chce mi się łasuchować, że może się to szybko zmienić)
• przeprowadziłam się 2 razy
• 1 oko Saurona w związku z tym na mnie patrzy
• 2 dorywcze roboty (gdzieee jeeesteś eeetaaacieee) plus parę wspomnianych zleceń, co równa się +1 do szacunu na dzielni
• 291 książek przeczytałam w ciągu tych lat i chociaż tak skrupulatnie je podliczam, to wbrew hipsterskiej propagandzie nie czuję się przez to specjalnie mądrzejsza od innych
• w tym przeczytałam 3 tomy Greya i tym bardziej nie czuję się przez to mądrzesza
• 5 razy wystąpiłam na scenie i ani razu nie zwymiotowałam na publiczność (raz wskoczyłam tylko na jedną scenę w Zagraj to jeszcze raz, Sam, by wskoczyć na Alana Felixa, ale hej, to też się liczy)
• 1 autograf wydębiłam od Kobiety Ślimak
• jakieś 40 żab stanowi obecnie mój szacowny zbiór, nie chce mi się dokładnie liczyć, bo tworzą malowniczą acz skomplikowaną logistycznie stertę
• 4 opowiadania skończyłam i jestem tym faktem niemożebnie zażenowana (bo zaczęłam tych dzieu o wiele więcej)
• 4 razy zostałam osrana przez ptaki
• 726.582.685 błędów gramatycznych, semantycznych, językowych, fleksyjnych i frazeologicznych popełniłam
• 1 mężczyźnie ugotowałam zjadliwy obiad i do dziś jestem tym zachwycona
• 0 święceń papieskich otrzymałam

Zatem, jakby nie było, blogasek był świadkiem moich wszystkich najdonioślejszych sukcesów i porażek, co brzmi dumnie. Jego założenie (i to w przypadku obu dat) sprzężone było z bardzo osobliwym momentem w moim życiu, z którego wyrasta bardzo duża część tego, kim obecnie jestem. Po prostu fajnie go prowadzić i cieszyć się, że mam Czytelników.

Eksluzywny Dodatek. I żeby nie być gołosłowną, to moje frogi. Gdzieś tam nawet jest budzik z Hameryki:

Każda żaba jest wyjątkowa, z bardzo prostego względu - dostaję je i kupuję tylko na specjalne okazje i wyjazdy, bo inaczej miałabym zawalony żabami cały pokój, a mimo wszystko chcę udawać, że jestem dorosłą kobietą.

Dodatek 2. REEEEEEEE

Komiks poniekąd zaangażowany (i bardzo wulgarny) (językowo)

Kiedy byłam nastolatką, mniej więcej gdzieś w mezozoiku, to internet dzielił się przede wszystkim na dwa obozy: tych, którzy nienawidzili Tokio Hotel i tych, którzy bronili ich honoru. 

Z mniej przyjemnych rzeczy dziejących się w tak zwanym realu (chyba jeszcze istnieje to miejsce) pamiętam epizod, gdy dziewczyna z równoległej klasy została opluta tylko dlatego, że założyła koszulkę z zespołem metalowym. Ale to był Służew, to osobna historia.

Nie mówię, że Kiedyś Było Lepiej. Ani że nastolatki w ogóle nie interesowały się polityką i społeczeństwem. Tylko że pojazdy na Tokio Hotel, Blog 27 i podobne zespoły trzeba było specjalnie wyszukać, bo raz, internet jeszcze nie umiał dobrze w serwisy społecznościowe, a dwa, dotyczyło to wąskiego grona wielbicieli i hejterów (stpol. nienawistników). Obrzucano się dłuższą chwilę inwektywami, produkowano kolejne posty - po czym i tak się z tego wyrastało. 

Tymczasem ta mała nienawiść na tle muzycznym nijak ma się do nienawiści, jaką można teraz zaobserwować pod co drugim, trzecim postem na fejsie, filmem na Youtube, komentarzu na serwisie informacyjnym. Na temat mowy nienawiści wypowiedziało się już tyle osób i w taki sposób, że mój komentarz nie jest niezbędny; zadziwia mnie jednak zmiana mentalności wśród nastolatków, czasem wręcz dzieci - ten mój mezozoik miał miejsce ledwo dekadę temu. Też interesowaliśmy się polityką, bo w końcu chciano ubrać nas w mundurki, straszono homotubisiami, a beka z rządzących była na porządku dziennym. Ale nikt wtedy nie próbował masowo udowadniać, że prawaki są ociężałe umysłowo, a lewaki to chyba są dumne, że są pierdolnięte; nikt masowo nie przerzucał się absurdalnie rozbudowaną argumentacją na temat wolnego rynku, no i nie było kiedyś tak... serio, jak jest teraz. Wiadomo, skąd taki podział - podobno już z 15 lat temu w "Tygodniku Powszechnym" wieszczono, że wydarzy się coś naprawdę wielkiego kalibru, co spowoduje rozłam w kraju i niemożność porozumienia stron - i właśnie przeraża mnie, że kategoryzacja społeczna jest teraz podporządkowana dwóm obozom. No dobra, czterem, bo można być jeszcze kryptolewakiem i Żydem z zarządu powierniczego. Serio, już wolałam, kiedy było się metalem i nienawidziło się techno, bo tak. To "bo tak" nie niosło ze sobą zagrożenia większego niż to, że naplują na ciebie dresy albo wdasz się w bójkę z wyznawcami nu-metalu, bo nu-metal to gówno przecież, nie metal.

Uczciwie przyznam, że nie jestem osobą, która zupełnie ale to zupełnie nie zwraca uwagi na to, czy ktoś sympatyzuje z prawicą, czy z lewicą. Aczkolwiek nie liczy się to dla mnie w pierwszej kolejności, czy może raczej - to tylko jedna ze składowych osobowości, a skoro polityką nie interesuję się tak bardzo jak, dajmy na to, tą nieszczęsną muzyką, to schodzi to na daleki plan. Zwłaszcza, kiedy dobrze się ze sobą dogaduje. Może dlatego jestem totalnym lewakiem, bo, jak wiadomo, lewaki tolerują wszystko jak leci i są przecież nielogiczni. Ale jeśli lewactwo gwarantuje mi dobre dogadywanie się z patriotami, katolikami, komunistami, żydami, protestantami, peowcami i pisowcami, w dwóch słowach, z porządnymi ludźmi - to chcę je pielęgnować. 

(Właściwie to dalej trochę oceniam ludzi po guście muzycznym. Poza tym w tej materii łatwo można nabrać pokory, kiedy zaczyna ci się podobać kawałek Harry'ego Stylesa.)

PS 1 Daily Mordor: ostatnio do tramwaju wsiadło z pięciu zaprawionych już młodzieńców i całą drogę wysłuchiwałam CZY JEST TU JAKIŚ CWANIACZEK Z PO, JEBAĆ PO, PO ROBI LACHY, TYLKO PIS, JA JESTEM ZA POLSKĄ, JAK KTOŚ JEST ZA PO TO OBIJEMY MU Z KOLEGAMI MORDĘ! Na szczęście trzydzieści jeden ma krótką trasę.

PS 2 W trakcie pisania podkreślało mi tu słowo "prawak" jako błąd. Brak podkreślenia przy słowie "lewak". Blogger, what did you do.

PS 3 Żeby nie być gołosłowną, własnoręcznie wykopałam i poczyniłam podobizny takich reliktów z minionej epoki:

Rycina 1. Typowy szablon bloga szkalującego grupę z Magdeburga

Rycina 2. Mam wrażenie, że skądś znam wyrażenie "bezmózgie yeti"

PS 4 Zainteresowanych obrazem poglądowym, jak wygląda warszawski Służew i w jakich klimatach pobierałam nauki, odsyłam do teledysku TUTAJ, który to jest teledyskiem bardzo prawilnym. Akcja w dużej mierze dzieje się na moim dawnym boisku szkolnym. Generalnie zabrakło mi na egzaminie 3 punktów do wymarzonego gimnazjum i te 3 punkty bardzo zaważyły na moim dalszym życiu.

PS 5 Na zakończenie - tym razem muzyczka lewacka (która zawitała w Opowieści podręcznej; czytałam, serialu nie oglądałam, ale za obecność The Knife propsuję go w ciemno):

Żabencja od kuchni - Wincenty, Wiktoria i reszta ferajny, czyli witajcie w autorskim derpowersum, cz. 1

Większość ludzi, którzy w wieku nastoletnim natknęli się na mangę, anime, fantastykę i inne dobra popkultury, też zaczyna tworzyć własne postacie i uniwersa. Ewentualnie rozszerzają i modyfikują te istniejące - niekoniecznie na poziomie przeciętnych córek Voldemorta - ale cel jest jeden: snucie własnej opowieści. Nie każdy odbiorca kontentu fantastyczno-komiksowego jest z marszu jednostką utalentowaną tudzież wrażliwą, i nie każda taka własna opowieść jest dobra. Jednakże mogę zaryzykować stwierdzenie, że w przypadku tego stylu odbioru kultury tworzenie własnych rzeczy jest bardzo często naturalną konsekwencją tego odbioru. Córki Voldemorta też są jego konsekwencją. 

Typowa córka Czarnego Pana, rycina
poglądowa. Takie cuda na Wattpadzie

Może dlatego, że nasi ulubieni autorzy tworzą światy, w których skrycie chcielibyśmy żyć - banał to, ale banały mają to do siebie, że są prawdziwe. Chciałoby się żyć nie w mrówkowcach w Białymstoku, a w domach hobbitów, siedzieć przed okrągłymi drzwiami i obserwować rosnącą sałatę; chodzić nie do roboty w call center, tylko do roboty w Ministerstwie Magii, gdzie nawet papierkowa robota ma swój powab, bo dokumenty zmieniają się w samobieżne składane samolociki. A swój własny, pieczołowicie tworzony wszechświat jest jak ciepła chatka, w której można się skryć - zarówno w twórczych momentach życia, jak i tych, gdzie potrzeba nam otuchy. 

Moją ciepłą chatką jest historyjka o wampirze Wincentym i człowieku Wiktorii, którą wymyśliłam w niezręcznym momencie zawieszenia między gimnazjum a liceum, w chwili gdy stwierdziłam, że metal jest czadowy i chcę zostać gotem. Mija właśnie 10 lat od tego momentu i naszła mnie wspominatoza. Technicznie powinna być to już melodia przeszłości, tak samo jak słuchanie hiszpańskiego power metalu, zachwyt nad Łiczem i chodzenie w bojówkach - ale nie chce mi się tak do końca z tego wyrosnąć. Głupawe opowiadanie rozrosło się w blisko 200-stronicowe powieścidło, nad którym pracowałam blisko kilka lat, więc jakby nie było, całkiem to istotny epizod w życiu. Szukanie inspiracji do "Vincencików" zaowocowało albo pogłębieniem dotychczasowych pasji, albo znalezieniem nowych - chociażby moja prezentacja maturalna była poświęcona wąpierzom, pisałam licencjat z literatury romantycznej, kultura XIX wieku nieodmiennie chwyta mję za serce i jakby nie było, pośrednio przez tę chuć pisania wylądowałam na polonie.

Za jedną z przyczyn zrycia beretu uważam to -  czyli wypożyczonego przypadkiem z biblioteki Frankensteina w wersji dla dzieci. I tak, w dziecięcej książce były takie oto  radosne ilustracje

Postacie z tej powiastki dojrzewały wraz ze mną, marły, jeśli nie wytrzymywały próby czasu lub odradzały się co jakiś czas w rysunkach i opowiadaniach. I czasem odradzają się do teraz.

Z okazji dziesięciolecia - zapraszam Was do Żabowej kuchni.

W pierwszej części poznacie bohaterów tej Czadowej Historii: od mangowo-gotyckich początków, poprzez burtonową schizę, wstydliwy kwasi-zmierzchowy epizod aż po przebicie się w komiksach na tego bloga. W drugiej - skoro nie chce mi się z tego wyrastać, to niech oni dorosną, ergo, poznacie ich wcielenia Anno Domini 2016.

Pominę postacie, które stworzyłam później i które nie są wampiro-wilkołako-elfami, bo są bardziej wiarygodni - opowiem Wam o tych, którzy tworzyli oryginalny zrąb tego wiekopomneg dzieua.

Indżojcie!

Wincenty

Mój postgotycki syn, czyli pierwszy z wesołej ferajny, przyszedł na świat w okolicznościach zupełnie nieklimatycznych - nie była to burzowa noc godna Mary Shelley, ale podróż pociągiem w dzień całkiem słoneczny, a konkretnie 10 sierpnia 2006 roku. Nie znaczy to jednak, że nie roztaczam wokół jego narodzin tajemniczej mgiełki - moja wyobraźnia została zapłodniona przez pewien obraz odgrzebany ze wspomnień, ale dla zasady prawie nikomu nie mówię, kto tu jest ojcem. Stanął mi przed oczami taki wychudzony, blady jegomość w czerni, którego po paru dniach ochrzciłam imieniem Vincent - na cześć gotyckiej stylówy Vincenta van Ghoula z, słodki Jezu,13 demonów Scooby Doo. Żebym to ja jeszcze wiedziała, że to zmutowany Vincent Price, co samo w sobie jest niezłym błogosławieństwem. W końcu imię to spolszczyłam, bo takie anglicyzowanie na ziemi polskiej to wali siarą jednak. 

Vincent van Ghoul, rycina poglądowa. Wyobrażałam sobie
Vicka właśnie w takiej jebutnej pelerynie, rozsiewającego
gotycki czar. Ale bez bejowatego doga niemieckiego

W zamyśle Wincenty był wampirem połowicznym - nie dlatego, ze zrodzon z wąpierza i niewiasty, tylko dlatego, że jego stwórca to ojeb. Urodzony w roku 1853, późne dziecko czynu romantycznego, zubożały pan na zubożałych włościach, który przespał większość XX wieku i teraz z pewną nieśmiałością wdraża się w meandry wieku XXI. Zazwyczaj sympatyczny i dowcipny, bywa nierozgarnięty i dzbanowaty, czasem świr, a czasem człowiek cierpki, złośliwy i wyniosły. I najwyraźniej  prawiczek, bo w moim 16-letnim umyśle seks był mocno abstrakcyjną ideą; z czasem stwierdziłam, że można mu pozwolić chodzić na dziwki czy co.
Tak jak ja jestem dzbanem, tak Wincenty przejął część dzbaństwa po mnie; aczkolwiek ma parę cech, które zawsze ceniłam u mężczyzn - szlachetność mimo niesprzyjających okoliczności, poczucie humoru, idealizm, rozwiany włos bohatera romantycznego, szlachetny tak jak charakter rys twarzy i bonus w postaci wydatnych kości policzkowych. Om nom.

2006. To nie jest Vincencik właściwy, tylko
jakieś podchody ku tej postaci w tyle zeszytu do bioli.
Ale uważam ten maziaj za doniosły, bo to pierwsza
taka próba

2007. To wciąż nie jest Vincencik właściwy, to rysunek dla koleżanki,
która chciała mieć seksownego wampira. Ale widzę w tym jakiś
subtelny (albo, z innego punktu widzenia, chamski) wtręt własny,
jak wyobrażam sobie własnego wampira. Aczkolwiek Vincento
jest pieprznięty jak koń po kręceniu westernu
i nie wygląda tak dystyngowanie

2007. Jee, pierwszy oficjalny rysunek Vincenta! Obok zamieściłam
charakterystykę, że nie jest nieśmiertelny i ma jeden kieł, a do tego jest "lekko szurnięty".
Do dziś rozwala mnie ten szkic, jak biszonen

2008. Wincuś dał się poznać jako gotycka męska lolita 

2008. Ło matko, skąd taka zmiana w moim warsztaciku?
Podejrzewam, że Sweeney Todd maczał w tym palce
(żart dla kumatych)

2008. Nie poprzestałam na rysunkach i multum filcu później
stworzyłam własnego Derposteina

2010. Jak czerpać z Aubreya Beardsleya nie znając wówczas Aubreya Beardsleya

2012. Oficjalne przywitanie i pokaz cyców

Wiktoria

Ziomalka Wincentego, człowiek z krwi i kości. Imię nadałam jej po królowej Wiktorii, babce Europy i fundatorce purytańskiego imperium. Do magicznej chatki wąpierza trafiła przez przypadek, kiedy jak głupia pipa włóczyła się po lesie w nocy, a potem to jej się z różnych przyczyn nie chciało wracać do domu, toteż zagościła w tej kwaśnej dość wersji Hotelu Transylwania. 

Stworzyłam Wiktę rok po Wincenciku i tym razem ni groma nie pamiętam tej doniosłej chwili. Na pewno egzystowała już w lipcu 2007 roku, w tanim zeszycie A5 w kratkę, gdzie zaczęłam spisywać pierwszy rozdział mego łopus młagnum. I tak, z początkiem września 2007, przyniosłam do szkoły wydrukowane cztery strony pierwszego rozdziału - koleżanki wtedy zaczęły pisywać opowiadania, więc co miałam sobie żałować. Generalnie za swój największy sukces literacki uważam to, że czytały jeden odcinek na chemii i się chichrały - a nauczycielka chemii siała popłoch jak liceum długie i szerokie.   

Różnie wyobrażałam sobie Wikciną historię - początkowo była typową 17-letnią Mary Sue z cienszkom przeszłością (macocha okładająca ją drewnianą chochlą, alternatywnie inteligentny przyrodni brat Walduś, brak akceptacji przez kolegów w gimbazie etc.) Stanowiła personifikację typowego rudego piegusa z krewkim usposobieniem, oczywiście ryżego naturalnie, niczym świeżo importowana celtycka księżniczka. (Zawsze chciałam mieć rude włosy i przez lata wmawiałam sobie, że to zły pomysł - tymczasem w miedzianych wyglądam wcale nieźle.) No i obowiązkowo czuła się brzydka. Trochę chłopczyca, chyba dlatego, że zawsze sympatyzowałam z dzielnymi dziewczętami, które zlewały normy genderowe (damn, w 2007 roku nawet tego słowa nie było) - Joanną d'Arc, Emilią Plater, a z mniej historycznych na przykład Janis Joplin. Chociaż opowiadanie to nieuchronnie płynęło ku wodom romansu, założenie było takie, że uprzednio będą się tylko - czy raczej aż - przyjaźnić. Taki motyw zawsze do mnie bardziej przemawiał niż miłość instant - inna sprawa, że potem nadszedł Zmierzch i reszta jego bękartów, więc ogarnęła mnie groza, że w rzeczywistości i tak tworzę jakiś głupawy romans paranormalny. 

Bożyszcze roku 2008, rycina poglądowa

2007. Jee, pierwszy szkic Wikty! Obok zamieściłam charakterystykę
z której wynika, że jest chłopczycą o delikatnej urodzie i że
"nie ma większych zainteresowań". Poczytuję to za swoją
wielką szczerość w tworzeniu Mary Sue

2008. Analogiczne do projektu męskiej gotyckiej lolity szkice.
W prawym górnym rogu fantazja o grzybie atomowym, bo
w końcu bohaterka jest zbuntowaną nastolatką

2008. Gdzieś ta wredota się czai (podobnie jak cień za oknem i psychomysza)

2008. No właśnie, co mi się wtedy tak zgociało. Pewnie

to wina poprawki z matmy (nauka do niej była swoją drogą

okresem bardzo płodnym twórczo)

2010. Jak tak na to patrzę, to do dzisiaj podobnie ją sobie wyobrażam.
(Gdy to rysowałam, odwlekałam naukę łacińskich liczebników)

2012. To się rozmnaża

Małgorzata

Alias Margot. Imię ma prawdopodobnie po siostrze Anne Frank, bo chyba po prostu  zapadło mi w pamięć. Starsza Siostra Wincentego, o której on myślał, że dawno nie żyje - tymczasem żyje i ma się dobrze, do tego jest wampirzycą. Bardzo dawno temu, jeszcze w odmętach drugiej połowy XIX wieku, brat ją użarł w napadzie wampirycznego szału, wywołanego obmierzłą prowokacją siostry. (Vins mimo swojego statusu ontologicznego mieszkał jeszcze jakiś czas z rodziną.) Na skutek tego wydarzenia rodzina się rozpadła, ojciec zabrał Margot ze sobą. Nawet po upływie ponad wieku dziewczę pała pragnieniem zemsty. W pierwszej wersji historii Wikta dowiaduje się o tym straszliwym występku w chwili, gdy odnajduje jej pamiętniki. No kurwa, już w Crimson Peak było subtelniej - kto oglądał ten wie, jak ten film fabularnie ssie. Ale wybaczam sobie, byłam 17-letnim niewyrobionym literacko preclem. A propos preclowatości - zapytacie pewnie, co Wikta zrobiła z wiedzą na temat przeszłości Wicka. Cóż... wystarczyła jej konfrontacja i świadomość, jak on postępku tego żałuje.

Mardż zawsze wyobrażałam sobie jako archetyp żeńskiego buca - dwulicową i bezwzględną, a jednocześnie tkniętą chorobą bovaryzmu. Tknięta rakiem Zmierzchu, widziałam ją jako wiecznie gładką i piękną. Jak się teraz zastanowić, zajeżdża to archetypem Złej Siostry. Może chociaż uczynię ją starą i pomarszczoną czy coś.

2007. Jak już zwróciłam uwagę 6 lat temu, to chyba
jest albo sama Mardż, albo jej prototyp. Proszę
zwrócić uwagę na bucerę malującą się na tym obliczu

2009. Coś mi się wydaje, że taka fryzura w XIX wieku 
by nie przeszła

Jakiś 2012. Aż chciałoby się zanucić Pass This On na ten widok:

Anne
Młodsza siostra Margot i Vicka. Tym samym pierwsza z pocztu postaci zapomnianych Może być, że imię zapożyczyłam od Anneliese Michel (japierdziu). Jej losy po rozpadzie rodziny również nie były znane jej bratu, tymczasem jak dobrze pamiętam, Mardż wzięła ją pod swoje mordercze skrzydełka i zwampiryzowała, na skutek czego młoda mocno oczadziała. Poza retrospekcjami, pojawiła się na bardzo krótko i zaraz zginęła, brawa dla autorki. Obawiam się też, że coś w niej zajeżdżało zmierzchową Alice. Z czasem uznałam ją za postać mocno nadprogramową i odpłynęła w mrok niepamięci, ale jak tak teraz myślę, dałoby się dla niej wyznaczyć doniosłą rolę w tym przedsięwzięciu.

2008. Grzeczne dziewczę

2009. Niegrzeczne dziewczę, które ma zlasowany
wampiryzmem mózg i działa w myśl zasady żeby życie miało smaczek

2009. Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach

Bob
Muszę Wam się do czegoś przyznać. Lubiłam mangę, ale jakieś wrodzone rozum i godność człowieka nie pozwoliły mi popaść w mangozjebstwo. 
Z jednym wyjątkiem. A na imię mu Bob.
Boba wymyśliłam razem z koleżanką z liceum - która, swoją drogą, koniecznie chciała w tym opowiadaniu wystąpić i jako wampirzyca bałamucić Wicka, toteż ochoczo ją tam epizodycznie umieściłam, podobnie jak awatary innych koleżanek... jprdl, gdzie było moje pisarskie poczucie obciachu. 

Awatar koleżanki z liceum, rycina poglądowa z 2008 roku. Prawdę mówiąc,
w roli epizodycznej wystąpiły tam wszystkie moje znajome z liceum.
JA TEŻ. Co czyni mnie prekursorem Autorkasizmu

Bob ma swoje imię po Bobie Budowniczym. Tak. Pierniczonym Bobie Budowniczym, bo w swojej istocie Bob miał być trollem - inkubem, wiktoriańskim architektem-budowniczym, yaoistycznym pomiotem na żółtym traktorze, którego jedynym celem istnienia jest przebzykanie większości mieszkańców piekła. Znajomość z naszą dwójką rozpoczął od chwili, gdy rozpieprzył pół domu Wincentego, bo krzywo wyjechał z piekła. Od tamtej chwili marzył, by dobrać się do rzyci pana na włościach, i zawsze jakoś wracał. Tak naprawdę wracał, bo nie umiałam tworzyć spójnej fabuły, więc kręcił się po niej jak smród po gaciach. 
...Dlatego też analizy blogasków były w gruncie rzeczy bolesną pokutą.

2008. A KTO TO TAKI ŚLICNY

2009. Jak tak na niego patrzę, to chyba zapatrzyłam się
kapeńkę na Roberta Planta

Powód dlaczego się zapatrzyłam, rycina poglądowa. Robson był moją
małą miłostką z czasów liceum i jako ta wszetecznica darzyłam
jednoczesną atencją i jego, i Fredka Merkurego. Ale to ten krzywozębny
bezdzietny pederasta jest mojom prawdziwom miłościom

Mania
Służąca Wincentego, relikt jego burżuazyjnych przyzwyczajeń. Nie była człowiekiem, wampirem, elfo-wilkołakiem ani nawet magiczną wróżką urodzaju, tylko kimś w rodzaju uszatego gnoma. (Hm, dopiero teraz dotarło do mnie, że nieświadomie musiałam inspirować się skrzatami domowymi.) Miała ze trzysta lat, niezbyt wywiązywała się ze swoich obowiązków, była małomówna, burkliwa i spała na kolanku od zlewu. W pewnym momencie powiła rozkoszne bękarty z jakimś anonimowym penisem, które to dzieciątka dały się poznać jako zmasowana plaga deluxe.

2008. Ten jeden wizerunek Mani robi za wszystkie

Belzebub
Alias Bruno vel Bubek. Dlaczego Belzebub - cholera wie, szczerze mówiąc. Stały gość Wincentego, amator ciężkiego brzmienia. Najpierw był demonem, potem zrobiłam z niego wąpierza, w każdym razie był archetypem metalowego kuca co to porozumiewa się głównie monosylabami. Smagłolicy, wcale przystojny, długie, krucze włosy. Stały gość Wincentowej posiadłości, jego metalowe płyty miały niebagatelny wpływ na bieg wydarzeń. Z czasem zrobiłam z niego konkretnego żądnego krwi skurwiela - a jeszcze później podzielił los Anne.

2009. Na mojej szafce w liceum była inskrypcja "Kołobrzeg '52". Uznałam to za niezwykle zabawne, toteż dałam Bubkowi taki marynarski tatuaż

Lilith
Jakie to mhroczne, oryghinalne imię, psia mać. Lilith była przywódczynią Aniołów Piekieł (fakt, iż ta nazwa już istnieje i należy do gangu motocyklowego, jakoś zupełnie mi nie przeszkadzał). Anioły Piekieł raz przylazły do domu Wincentego i zrobiły burdel, a wszystko po to, by główni bohaterowie się finalnie przytulili, aby dodać sobie otuchy. Lilith była typową laską motocyklisty obdarzoną aparycją, do której nastoletnia poczwarka jakoś tam mogła aspirować w swoich marzeniach - wysoka, długie kręcone włosy, tatuaże, skórzane ciuchy, szpile bijące na głowę te, które miałam na studniówce. Dzisiaj też podoba mi się stylówa rockersów, rockabilly i gotów z lat 80., ale aspirować do nich już mi się nie chce. Tak samo jak lubię tatuaże u innych, ale nie na mnie.
A jeśli chodzi o pozostałe Anioły Piekieł - ochrzczonych później mianem Róż Cmentarnych, bo mi się podobała taka alternatywa nazwa pośmiertnych plam opadowych - to nie są one warte dłuższego wywodu; są to postacie efemeryczne, którym po prostu chciałam nadać jak najwięcej czadowych imion bożków z różnych stron świata, bo jeszcze nie wiedziałam, jak bardzo opkowa jest ta konwencja.

2008. A to Anioły w komplecie

2009. Jestem kól mimo małych nóżek

2011 (to znaczy rysunek jest z 2009, ale przerobiłam go dwa lata później
z jakichś tam powodów). Nie wiem, co tu się odjaniepawla, ten gościu na dole
 miał być jej kochankiem i Głównym Złym (których też było sporo), ale jedno jest pewne - lubiłam i lubię rysować włosy, dlatego moje postacie są niemal zawsze obdarzone bujną czupryną. I chyba nie wiedziałam wtedy, że istnieje coś takiego jak pas do pończoch zamiast pończoch przytroczonych do majtasów

Lenora
Powstała dużo później, zapewne w 2009 roku, chyba jako przerobiona persona z Aniołów Piekieł i tym samym przejęła rolę wspomnianego awatara koleżanki. Zdążyłam się już wtedy ponacierać twórczością Poego, stąd imię - choć jej prawdziwe imię i nazwisko to Maria Murzańska (istniała taka naprawdę, szczypnęłam to  z tablicy na Rusinowej Polanie) i była prostym dziewczęciem, które zmarło przedwcześnie i stało się strzygą.
Jeśli chodzi o aparycję, Lenora była prawie tak odjechana jak Lilith - miała fioletowe włosy (czasem naturalne, czasem perukę) upstrzone milionem spinek i kokardek, nosiła gorsety, pończochy i spódniczki godne gotyckiej lolity i mocny, przypominający lalkę makijaż. Generalnie słuchałam wtedy Emilie Autumn. 

Emilia Jesień, rycina poglądowa

Z charakteru Lenora była, co tu dużo mówić, nawiedzona, bo była egzaltowana, skrajnie emocjonalna, beczała z byle powodu, a jednocześnie miała mieć dziewczęcy urok polegający głównie na skrajnej naiwności. Miała też problemy z pamięcią (dlatego też zapomniała, że jest jedną z Róż Cmentarnych) i czasami potrafiła wypsnąć jej się druga osobowość  o imieniu Eufrozyna, która wyzywała wszystkich ludzi dookoła. Prawdopodobnie dla postronnych, zarówno realnych, jak i fikcyjnych, była postacią niemożebnie wkurwiającą.

2009. Rysowałam tumbrlowe włosy zanim stały się modne

2010 (chyba). Lenora miała swojego narzeczonego o budzącym respekt imieniu
Jędruś

I to tyle na dzisiaj. Mam nadzieję, że spotkanie z moim fikcyjnym folwarkiem było choć trochę frajdogenne, bo ja ubaw miałam, przeglądając te wszystkie rysuneczki i przypominając sobie, kto kogo użarł i kto kogo natarł nieśmiertelnością. Kolejna część (albo i części) już wkrótce, a na zakończenie - zbiorowe ryjuszki:

2009. To były czasy