Ekler tudzież K(i)ler, czyli najważniejszy film o bocianach tego roku - recenzja

Zauważyłam, że zbiera mi się na napisanie dłuższego tekstu głównie wtedy, gdy coś mnie niemożebnie zeźli. Tak też było z Greyem, Autorkasią i linczowaniem Bowiego zaraz po jego śmierci. No cóż - obejrzałam parę dni temu Kler.

No wiecie, jednak człowiek chciał zobaczyć na własne oczy film, który wywołał taką podnietę w społeczeństwie na długo przed premierą - zagrały w moim przypadku też ciąguty prywatne, o których nadmienię za chwilę. Wybrałam się na seans w miłym, skromnym gronie, do równie miłego, skromnego kina. Miał to być miły wieczór, celem którego było jakieś odchamienie, a co najwyżej – rozrywka.

JAK MNIE TEN FILM WKURWIŁ

Mogłabym poprzestać na takiej minirecenzji, oddając głos innym, chociażby widzom, którzy o kinematografii mają większe pojęcie niż ja. Jeśli jednak film mnie irytuje do tego stopnia, że psuje mi cały wieczór, to chociażby dla samej siebie wyłożę i wyklaruję swoje przemyślenia.

Moje tak zwane Tragic Backstory, jeżeli chodzi o katolicyzm, ma spory udział w tym, jakim jestem odbiorcą tego filmu. A stosunek mój do Kościoła lapidarnie streścić mogę w słowie „ambiwalencja”. W życiu bowiem obrałam drogę umiarkowanego lewaka (takiego typowego rozwodnionego poglądowo wykształciuszka) – antyklerykalizm zatem powinien być moim zgodnym z trendami hasłem przewodnim. No cóż, w każdym razie na szczęście żaden proboszcz nie pokazywał mi kotka, który jakimś trafem skrył się u niego pod sutanną. Ale po pewnej przygodzie w Częstochowie, kiedy to znajomy ksiądz zabrał mnie i koleżanki na „wycieczkę”, która okazała się festiwalem egzorcyzmów – w tym jedna z nas została do nich siłą zmuszona – jakoś mój entuzjazm wobec tej instytucji zmalał. Na pewno walnie przyczynił się do tego, że nieodmiennie w każdą niedzielę mój tłusty tyłek grzeje kanapę, zamiast kościelną ławę. 

Z drugiej strony nie uważam jednak, że całą tę instytucję należy zrównać całkowicie z ziemią; zreformować, owszem, ale nie wyrugować zupełnie z życia. Zresztą, nie jest to nawet możliwe, skończyłoby się to zresztą niewiele lepiej jak w rewolucyjnej Francji. A co do tych ciągut prywatnych – to chyba każdy, kto mnie zna, wie, że wykazuję kapkę dziwną fascynację katolicyzmem. Dość powiedzieć, że figura księdza budzi we mnie jednocześnie lęk, jak i jakieś specyficzne zaufanie. Nie umiem tego wytłumaczyć. Prawdopodobnie to freski z mojej pierwszej parafii tak mi zryły beret.

Rycina 1. Rzeczy, które zryły mi banię w dzieciństwie
(zrzut fresku ze strony http://parafiajakuba.pl/spacer.html)

Piszę o tym, bo rzuca to pewne światło na moje oczekiwania wobec Kleru. Nie czuję się w pełni ani katolikiem, ani antyklerykałem na pełnej petardzie, więc przyszłam do kina jako tako wolna od nastawienia, że Smarzowski utwierdzi mnie w mojej wizji świata albo ją zburzy. Nawet jeśli nie obejrzałabym filmu, który pokazałby proces powolnego przeżuwania młodego człowieka przez kościelny system, albo który by nie pokazał, w jaki sposób rodzi się zło w łonie tego systemu – to chociaż chciałam obejrzeć coś, co mnie zszokuje. Bo ja wiem – szczepionych ministrantów bawiących się w pociąg z proboszczem jako lokomotywą, walenie bełta ze złotego kielicha i wciąganie kreski z kokainy i sproszkowanej hostii, nawalone gołe zakonnice tańczące wokół krucyfiksu i onanizujące się nogą drewnianego Jezusa, kocenie kleryka poprzez zmuszanie do czyszczenia ospermionych kafelków własnym językiem – cokolwiek. Dajcie mi pięć minut, a stworzę więcej takich fantazyjnych scenariuszy.

Rycina 2. Wizualizacja mojej kreatywności odnośnie nieprzystojnych scenariuszy

Słyszałam głosy, że Kler to po prostu Drogówka, tyle że z inną grupą zawodową – ale nie spodziewałam się, że naprawdę dostanę coś, co w żaden sposób nie jest odkrywcze. Nie jest to do końca trafny zarzut, bo odkrywcze to są przede wszystkim programy dla dzieci o literkach, ale jeżeli cały kraj dostaje wścieklizny przez jeden film, no to można mniemać, że pokazuje coś naprawdę skandalicznego i odkrywa rąbka jakiejś tajemnicy. Nie zobaczyłam jednak nic, o czym bym nie wiedziała i o czym by nie wiedział przeciętny obywatel, który nie przeżył ostatnich lat w lepiance z gówna gdzieś w Bieszczadach. Pedofilia, korupcja, związki homoseksualne, znęcanie się nad wychowankami katolickich instytucji, olbrzymie wpływy sięgające najwyższych szczebli państwowych – hej, żyjemy przecież w kraju, gdzie budowa gigantycznej sakralnej sokowirówki pochłonęła miliony, a w koronie największego na świecie Jezusa ze Świebodzineiro mamy jakieś podejrzane nadajniki. Polacy wiedzą, z czym się handluje. Tak naprawdę jedyne, co mnie zaskoczyło, to te pliki pieniędzy wielkości cegieł, kitrane po kątach w siatkach z Biedry, zupełnie jakbyśmy nie wyszli mentalnie z lat 90. i gangsterskich komedii z Cezarym Pazurą. Ale może kler woli nie używać kont bankowych, nie wiem, nie znam się.

Rycina 2. Przeciętny dzień polskiego księdza
(rycina wykonana własnoręcznie)

Jednakże to nihil novi dałoby się obronić z łatwością – gdyby podbudowane było dobrym scenariuszem i równie dobrą historią do przekazania. I zapowiadał to sam początek filmu, gdzie trzech księży spotka się w rocznicę swojego cudownego ocalenia z trzewi płonącego kościoła. Każdego z nich życie rzuciło w zupełnie inne miejsce, każdy z nich ma inne doświadczenia, a jednak nieodmiennie spotykają się ze sobą, by celebrować życie w najbardziej polski sposób – waląc wódę i robiąc zawody, kto najebany szybciej obiegnie mieszkanie. No prawie jak na twoim ślubie, tyle że zamiast wujków masz typa, który ci udzielił tego ślubu. Jest swojsko, bo wcale się nie spodziewasz, że taka trójka podczas takiego spotkania jedynie czyta brewiarz. W owym stanie wskazującym nasi bohaterowie w ciągu jednej nocy namaszczają umierających, powodują wypadek i robią burdę w kościele, załagodzoną jednym telefonem. Hej, tu kroi się całkiem dobra historia. Może być całkiem zabawnie.

I na krojeniu w zasadzie się zakończyło. Nie powiedziałabym, że brak tu zupełnie fabuły, bo owszem, istnieje jakaś oś fabularna. Jednak choć losy trzech księży o siebie zahaczają, tak naprawdę więź między nimi nie ma znaczenia – poza jednym momentem szantażu; tu muszę oddać sprawiedliwość, że to była dobra scena. Mimo to nie da się nie odnieść wrażenia, że rozbicie fabuły na troje spowodowane jest tylko tym, by upchnąć w filmie maksymalne stężenie klerykalnego syfu na jednego duchownego. Miałam też odczucie, że mimo jakiejś–tam–fabuły cała historia to luźno nawleczone paciorki scen, z których nie zawsze coś wynika. Nagłe skoki i cięcia między nimi tylko mnie w tym utwierdzały. 

Nie jest bowiem problemem to, o czym film opowiada, tylko w jaki sposób to robi. Grzechy, z których Smarzowski Kościół rozlicza, są realne – chociażby scena w sierocińcu, inspirowana zapewne wydarzeniami w ośrodku wychowawczym w Zabrzu. Ale brak umiaru Smarzowskiego w ich wymienianiu sprawia, że film okrzyknięty odważną próbą rozliczenia się z polskim katolicyzmem poprzestaje jedynie na momentami zabawnej grotesce i nie jest w żaden sposób wiarygodny. Za jednym zamachem chciał rozprawić się absolutnie ze wszystkim, co Kościół ma na sumieniu – naprawdę wszystkim. Stężenie patologii na osobę jest tak wielkie, że to nie jest ocieranie się o absurd, to absurd tak ociera się o ciebie, że kończysz z krwawiącym odbytem. Przykładowo, arcybiskup Mordowicz (nazwisko aluzyjne jak walenie z całej pety młotkiem po głowie, dobra robota) jest jednocześnie szantażystą, szemranym biznesmenem, pijakiem, obrońcą pedofili, amatorem lateksowego sado maso i gadającym wtórne farmazony grubasem łasym na złoto oraz miłośnikiem akordeonu, co samo w sobie powinno być karane kamieniołomem. MUSI. BYĆ. WSZYSTKO. NARAZ.

Rycina 3. Arcybiskup Mordowicz w czasie codziennej przejażdżki
(rycina takowoż robiona temi rencyma) 

W pewnym momencie wydawało mi się, że oglądam scenariusz sporządzony przez Katarzynę Michalak, która celuje w równie pogłębionych portretach psychologicznych. Tam facet, który zderzył się czołowo z samochodem matki trójki dzieci, był pijany i naćpany, a wcześniej gwałcił półprzytomne prostytutki i tłukł je kablem. Wiecie, gdybyście nie załapali, że on jest tu czarnym charakterem. Niemal wszyscy bohaterowie (może poza bohaterem Jakubika) mają podobną konstrukcję psychologiczną. I nie chodzi o to, że brak światełka w tunelu. Oni są tak przerysowani, że aż nieprawdziwi. Podobnie wszystkie wydarzenia i ich sekwencje są tutaj przedstawione subtelnie niczym Armia Czerwona; niektóre sceny występują po sobie tylko po to, by jeszcze dowalić szokiem. Szokiem, dodajmy, przerywanym na przykład sebiksami kopiącymi lajkonika (swoją drogą, to moja ulubiona scena, jest tak durna, że aż dobra).

Prezentacja audiowizualna 1. W nienawiści do lajkonika zostałem wychowany

I mówię to jako osoba, którą mało co szokuje, która ma bardzo niewybredny humor (vide lajkonik) i, uwaga, która obejrzała Wołyń. Wołyń, który przedstawiał rzeź tysięcy ludzi, gnijące ciała w studniach, nadziewanie ciężarnych kobiet na widły, palenie żywcem i rozrywanie człowieka koniem. I ten film, chociaż nie można go z definicji nazwać wiernym obrazem faktów, pokazywał tamtą rzeczywistość w o wiele bardziej wyważony sposób niż chce mi zaserwować to Kler. W jakiś sposób chciał dociec, dlaczego ludzie nienawidzili się tak bardzo, że byli gotowi zadźgać znanego im od lat sąsiada. Wołyń rzeczywiście prowokował do dyskusji, chociażby nad naszymi stosunkami z Ukrainą i mechanizmem spirali nienawiści. Kler moim zdaniem nie inicjuje niczego. Niektórzy księża mówią, że trzeba dać się sprowokować mądrze przez ten film – ale co niby ich miało prowokować? Że, niesamowite, szary człowiek o wszystkim wie? Czarni kryją pedofilów, to wy wieeecie? (Crimen sollicitationis, czyli  dokument nakazujący księżom bycie dupa cicho w razie przestępstw seksualnych, powstał w 1922 roku.) Prowokacją byłyby domniemane seks taśmy ojca Rydzyka albo chociaż dokument o nim, podliczający wszystkie pieniądze, jakie zdarł z naszych dziadków – a nie film, w którym nie ma niczego nowego i który sam z siebie powoduje, że niezbyt można go wziąć na poważnie. Katolicy może tylko trochę się oburzą, księża, z tego co czytam, mają dobrą bekę, jedynie antyklerykałowie herbu Kubota będą wypisywać na fejsie posty w stylu „prawdziwy film…… oto obraz sodomy i gomory …… strzeżcie się fałszywi prorocy…….dlatego nie daję na tacę!!1!!jedenaście”

Notabene, aż dziwne, że tak mało zarysowała się obecność homoseksualizmu w Kościele, który to jest równie gorącym tematem co aborcja. Ale pan reżyseru chyba nie chciał być posądzony o zestawianie pedofilów z gejami, i obawa ta jest przy obecnych nastrojach całkiem uzasadniona. Prawdopodobnie ma tu też swój udział ta niezręczność, wynikająca z tego, że wszystkie inne grzeszki kościoła są jednoznacznie chaotic evil dla większości społeczeństwa, a bycie gejem jest chaotic evil tylko dla hierarchów kościelnych, homofobów i Terlikowskiego. Niezręczność ta zapewne była zbyt subtelna na ten paszkwil. Chociaż to naprawdę dziwne, że przy stężeniu takiego gnoju dostaliśmy tylko dziwną dyskusję kleryków i ukradkowy uścisk dłoni zakonnic.

Rycina 4. Uzupełnienie niedoborów technikoloru w filmie

Nie mogę jednak nie być sprawiedliwą (jak już trochę opadł mi ołszyn of emołszyn) i nie oddać filmowi tego, co czyni dobrze. A czyni dobrze to, że  – uwaga, swądek spojleru – tak do końca nie wiadomo, czy nasi bohaterowie rzeczywiście popełnili to, co im się zarzuca. I to moim zdaniem błyszczy na tle całej tej grubo ciosanej opowieści; w pewnym sensie odzwierciedla nasze prawdziwe położenie między autorytetem Kościoła a nagonką na niego, między kolejnymi rewelacjami na temat rozpasania kapłanów a wiedzą o tym, że są tacy księża jak na przykład Kaczkowski i Twardowski. Czy ktoś, kto z definicji reprezentuje królestwo niebieskie, naprawdę mógł to zrobić? Jak pogodzić wiedzę, że ktoś ślubował bogu, z wiedzą, że mimo to potrafi kraść, szantażować i gwałcić? Jak zapobiec temu, że oni sami są ofiarami systemu, który tworzy z nich kolejne trybiki przekazujące zło dalej?

Ale zanim się nad tym nieco głębiej zastanowimy, obrywamy zakończeniem tak nieskończenie kiczowatym, tak obscenicznie dosłownym i jednocześnie chcącym być super alegorycznym (tak, to możliwe), że miałam ochotę wsadzić sobie w oczy widełki do miksera. Dzięki, filmie, za to, że będę musiała zagipsować sobie mózg i RiGCz (Rozum i Godność Człowieka).

Prezentacja audiowizualna 2. Prawdziwy podkład muzyczny końcowej sceny Kleru

Końcowa scena jest kwintesencją rąbaniny, jaką był ten film, jeszcze z jednego powodu. Mianowicie czyn bohatera Jakubika jest ewidentnym nawiązaniem do realnych wydarzeń, mających oczywisty polityczny wydźwięk. To upewniło mnie w tym, że ten film nie miał być chociażby obrazkiem z życia kleru, już nie mówiąc o próbie podjęcia jakiejś debaty (ale czego ja się spodziewam, kurła DEBATY, jakbym żyła w jakimś mezozoiku czy innym XIX wieku i pisała nowele o wyzwoleniu chłopów). Kilkanaście plansz instytucji, które sypnęły hajsem, tym bardziej uświadamia, że jest to film polityczny. Nie lubię teorii spiskowych i jak można się domyślić, nie jestem prawicowym szurem, ale nawet mi nie udaje się oprzeć wrażeniu, że Kler to taki Smoleńsk, tyle że wyprodukowany na zlecenie masońskiej żydokomuny, Tuska, Sorosa czy kto tam jest teraz królem lewaków. Tyle że lewaki stosują lepszy montaż i mają lepszych aktorów. 

I generalnie dlatego ten film tak mnie wkurwił. Serio odpowiedzią na psychozę smoleńską ma być taka sama psychoza antyprawicowa? Serio będziemy teraz ostentacyjnie trzepać hajs na coraz głębszym okopywaniu się wokół najmojszych racji, a potem spijając śmietankę z tych profitów, patrzeć, jak 11 listopada świat płonie i ludzie zaczynają się obrzucać cegłami – i żeby tylko nimi? Pewnie pierdaczę od rzeczy, ale jestem magistrem z romantyzmu, idealistyczne pierdaczenie mam we krwi. Po prostu chciałam obejrzeć film, a nie agitkę.

Kler miał ogromny potencjał i mógł być świetnym filmem. A jest najwyżej dobry, jeśli nie zwyczajny – „przeciętny” mimo wszystko tu nie pasuje, choć przeciętność pewnej grupy społecznej chciał pokazać. Moje oczekiwania zawiódł, i przeczuwałam już to od momentu, gdy zobaczyłam otwierający go biblijny werset.

Rycina 5. Wizualizacja mojego samopoczucia po seansie

Nie musicie wysyłać smsa o treści POMAGAM, mój zagipsowany mózg i RiGCz jakoś się goją. Ale jeśli macie jakieś godne polecenia rzeczy o księżach i Kościele, niekoniecznie pochwalne, koniecznie dajcie znać. Ze swoje strony całkiem polecam Byłem księdzem czyli praszczura Kleru; nie jest to rzecz najwyższych lotów, ale wizja ospermionych kafelków w seminarium jest właśnie stamtąd. No i oczywiście Młody papież – bo można opowiadać o watykańskiej polityce i wątpliwościach natury duchowej nie popadając przy tym w amok. No i Jude Law strojący się do I’m Sexy and I Know It jednak mnie bawi.

 Prezentacja audiowizualna 3. Radosny akcent zarówno 

dla wielbicieli urody Jude Lawa, jak i urody tiary papieskiej

Romantyczność + Jak dostałam udaru od czytania Autorkasi

Dobór lektur oraz wyobrażenie o związkach (tudzież seksie) doskonale pokazują, jak się człowiek zmienił na przestrzeni lat albo jak głupi był w latach poprzednich. Ciekawa jestem na przykład, jak próbę czasu wytrzyma Jeździec Miedziany Paulliny Simons, który kiedyś mi się podobał, a z którego pochodzi ten beton o czystym sercu. 

A skoro już jesteśmy przy powieściach i miłoździ, to pomyślałam sobie, że w dzisiejszym odcinku okraszę kumiksa minirecenzją książki - właściwie nie przyszłoby mi to do głowy, gdyby nie rozległa paleta uczuć, jakie targają mną po przeczytaniu Mistrza Katarzyny Michalak.

http://s.lubimyczytac.pl/upload/books/154000/154680/352x500.jpg

...Zaraz, zaraz.

http://s.lubimyczytac.pl/upload/books/21000/21525/352x500.jpg

Już dobra, dobra, jedziemy dalej.

Słowem wstępu - lubię czytać złe książki, z pełną świadomością, że są złe. To wbrew pozorom nawet rozwijające, bo czytając gniota i doświadczając całym jestestwem jego gniotowatości, jednocześnie mam doskonały przykład, jak nie pisać. Parę razy miałam okazję zobaczyć w książkach pomysły zbliżone do moich i przekonać się, jak bardzo są one idiotyczne, a gdy z kolei są one całkiem niezłe, to zobaczyć, jak mogą spektakularnie umrzeć poprzez złe ich zastosowanie. Można nabrać pokory, ale i się zmotywować - bo jeżeli wiekiem dojrzały, wydawany i nagradzany pisarz tak naprawdę jest tylko dobrze wypromowany, a jego dzieła przyrównać można do smętnej, acz przeciągłej serii pierdnięć, jakoś tak człowiek lepiej się czuje ze sobą.

O Mistrzu rzec muszę, że nie bardzo wiem, jak go potraktować i czy przyjąć pewien margines, hm, błędu, bo jest to najzwyczajniej w świecie harlekin - gdzie biorąc taką powiastkę do ręki, apriorycznie już można powiedzieć  na temat konstrukcji świata przedstawionego, fabuły i kreacji postaci. Ale w sytuacji, gdy z okładki nie mruga do mnie facet w kowbojskim kapeluszu i z klatą natartą oliwką, gdy pamiętam billboardy reklamujące powieść pani Michalak i gdy książka otrzymuje bardzo wysokie noty chociażby na stronie Empiku - wypada chyba rzec parę słów.

Fabuła? Ta jest jednym z piękniejszych przykładów chwytu literackiego znanego jako BO PONIEWAŻ. Sonia, którą poznajemy, gdy przechadza się nocą warszawskimi podziemiami, przypadkiem zostaje świadkiem porachunków narkotykowej MAFJI (nie, nie mafii. Tutaj nie ma niczego, co miałoby choć trochę wspólnego z mafią.) Ktoś podrzucił jej do torebki dragi, które mają być niedługo dystrybuowane przez ową MAFJĘ. Szef MAFJI, Raul, który "w innych okolicznościach wydałby się bardzo pociągający", dochodzi do wniosku, że dziewczyna jest wysłanniczką konkurencji;  nakazuje więc swoim gorylom wpakowanie Soni do samochodu, by ją niezwłocznie przesłuchać, a przy okazji trochę sponiewierać. W czasie jazdy MAFJOZI podają jej Serum Prawdy - ktoś tu chyba korzysta z zapasów Snejpa - i wychodzi na jaw, że nasza heroina (ha, ha) nie ma nic wspólnego z konkurencją. Dla beki ładują w nią narkotyk o wdzięcznej nazwie Złoty Pył, po czym zabierają ją do swojej siedziby, bo… bo ponieważ, i tam też rozegra się obiecywana przez wydawcę Erotyczna Przygoda.

Naciągana jak skarpeta na żyrandol, jak się okazuje. Nasza heroina nie wpadła jakoś na pomysł złapania nocnego autobusu. Złapała taksówkę, ale ta się rozkraczyła? Taryfiarz musiał być bardzo zawzięty, skoro nie udostępnił jej nawet numeru do dyspozytorni. Nasi MAFJOZI też jacyś tacy nieporadni życiowo - no nie zastrzelimy takiej ładnej pani, nawet jeśli już ją przesłuchaliśmy, łopat poza tym nie mamy, by jej truchło w lesie zakopać, nie no, weźmy ją ze sobą, a może przesłuchamy ją jeszcze bardziej.
Krótka podróż samochodem wystarczy, by dowiedzieć się, że wszyscy w MAFJI bardzo się lubią, szanują i ufają. I z tego gniazda bezsensu wyjeżdżamy… nie, nie do willi na obrzeżach Warszawy czy chociaż do Radomia. Na Cypr, kurwa.

Język taki ciekawy? Nieszczególnie. Wyglądać jak powieść to wygląda, fakt, ale styl jest w sumie przeciętny, a miejscami nieporadny - na przykład bardzo często rzucała mi się w oczy figura "on, [wstaw imię], zrobił to i tamto", "i ona, [wstaw imię], a nie ta dziwka!" Często występują wtrącenia narratora, które rozładowują napięcie tam, gdzie jest ono potrzebne, na zasadzie "jeszcze nie wiedział, że...", no i niestety, my już wiemy. Do opisów scen erotycznych jeszcze nawiążę, dodam też, że opisy widoków bywają całkiem niezłe (lazur nieba, glazur wody, ładne hibiskusy), choć i one poddały się tsunami lukru, którym ta historia ocieka.

Bohaterowie tacy barwni? Nawet kończąc już czytanie nie mogłam powiedzieć o postaciach nic ponad to, kto z kim i jak często. To po prostu jednowymiarowe kukiełki, kalki pozbawione indywidualnych cech, nie grzeszące w dodatku ani odrobiną rozumu. Dobrze, że mają imiona, więc można sporządzić jako takie charakterystyki:

1. Sonia, Ta Dobra i Niewinna - jej cnota błyszczy szczególnie na tle jej sponiewierania życiowego (martwi rodzice, dwa lata tułania się po śmietnikach itd.). Pozbawiona instynktu samozachowawczego, zakochuje się w swoim porywaczu, który tylko ją postrzelił, naszprycował dragami i uwięził, ale miłość przecież nie musi być od pierwszego wejrzenia, tylko od tego drugiego lub trzeciego;

2. Raul, Ten Niegodziwy, Ale w Głębi Duszy Dobry - główny MAFJOZO, ze swoimi podwładnymi ma bardzo koleżeńskie stosunki. Mężczyzna doskonały. Przesadą nie będzie stwierdzenie, że wszystkie kobiety czują Żar W Podbrzuszu na sam widok jego umięśnionego ciała. Nie potrafi kochać, szczerze to wyznaje, a czyni to wyznanie w obecności jednego z MAFJOZÓW, na tarasie swojej wypasionej posiadłości VillaRosa. Jest Francuzem z jakże francuskim nazwiskiem de Luca;

3. Andżelika, Roznegliżowana Sucz - ma za zadanie uwieść Raula i wyciągnąć z niego informacje. Swój plan wprowadza w życie poprzez uprawianie seksu z bratem Raula, noszenie sukienek, które prawie nie istnieją i robieniem fellatio każdemu, kto się napatoczy - już nie wnikając, czy jest to pracodawca, ochroniarz, Konkurencja lub wspomniany brat Raula. Nie nosi majtek. Jako że Sonia ma lekko wschodnie imię, Andżelika znajomość z nią zaczyna od pytania, czy pracowała w rosyjskim burdelu. (Bo wiecie, kobiety dzielą się na święte madonny, dziwki i czasem stare panny, chociaą stare panny to już nawet nie kobiety są. A każda kobieta, która lubi seks i często go uprawia, jest PODŁOM DZIWOM);

4. Vincent, Niefrasobliwy i Podskórnie Zły - brat Raula, przystojny, ale trochę mniej niż Raul - dlatego jest Podskórnie Zły, wiadomo. Przypadkiem poznaje Andżelikę w stadninie - to znaczy nie tyle przypadkiem, co na mocy Niezbywalnego Imperatywu. Kiedy już robi jej palcówkę w czasie jazdy konnej (...sic), odbiera telefon ze słowami "Muszę odebrać, to mój brat, Raul" (bo gdy ktoś do was dzwoni, zawsze informujecie o tym poznaną przed chwilą osobę, poznaną też w sensie biblijnym, przyznajcie to). Poza tym Vincent jest bardzo dzielny, bo przy pozorowaniu strzelaniny sam strzela sobie w udo, nie obawiając się uszkodzenia tętnicy;

5. Paweł - Miły Gość, lekarz, dobry przyjaciel Raula. Ma za zadanie uwieść Sonię. Opiekuje się nią i kupuje jej staniki. Ale jest przecież Miłym Gościem, więc małe tere-fere z Sonią kończy się, zanim jeszcze tak naprawdę się zacznie - no, ale przynajmniej Sonia w przyszłości nie będzie taka zdziwiona widokiem penisa;

6. MAFJOZI i ŹLI MAFJOZI - no, jacyś tam są i statystują.

Erotyka taka rozpalająca? Niestety, o ile opisy w 50 Twarzach G. były średnio udane i z czasem zaczęły być po prostu monotonne, tutaj mamy całkowite pandemonium. 

"Oparła czoło na jego ramieniu i patrzyła z niedowierzaniem, jak jej cipka pochłania go i wypuszcza. Jak czerwone nabrzmiałe lśniące od soków prącie wysuwa się z niej i wbija aż po nasadę."
 "Mocniej! Rżnij mnie, fiucie, mooocniej!"
 "Lizał jak spragniony pies, lizał jakby to była muszla pełna waniliowych lodów. Lizał tak, jakby miał za chwilę umrzeć z pragnienia, a jej soki były jedynym napojem w zasięgu ust..."

...Moje libido jest teraz inwalidą.

Skupię się jednak na tych aspektach sprawy, które ostatecznie sprawiły, że niemal rzuciłam książką o ścianę - nie zrobiłam tego tylko dlatego, bo miałam ją na czytniku, a swój czytnik lubię. Będą spojlery, bum.

Andżelika, gdy tylko ujrzała pana na włościach, zapragnęła go od razu zaciągnąć do łóżka; w obecności Vincenta, swego jako-takiego partnera, zachowywała się względem Raula dość prowokująco. Vincenta trafia szlag, zaciąga siłą dziewczynę do sypialni i gwałci. Po czym dostajemy takie coś:

"Dziewczyna długie chwile leżała bez ruchu z twarzą wtuloną w kołdrę, zastanawiając się, czy to był gwałt, czy nie. Czy jednak gwałcona przeżywa kosmiczne orgazmy?"

Komentarz jest zbędny, zresztą, jestem zbyt zajęta rzyganiem.

Vincent później gwałci Andżelikę raz jeszcze, po czym skręca jej kark. Poważnie - nigdy nie sądziłam, że opis skręcania karku mnie rozśmieszy, a tak właśnie było.

Jak nietrudno przewidzieć, Sonia i Raul w końcu lądują w łożu z satynową pościelą. Niemal bezbolesny, idealny pierwszy raz zwieńczony fantastycznym orgazmem ma miejsce tuż po tym, gdy Paweł, wspomniany dobry przyjaciel Raula, a z czasem i Soni, zostaje wydany Konkurencji. Nasze gołąbeczki oddają się namiętności dokładnie w tym samym czasie, gdy Paweł jest bity kijami bejsbolowymi, kopany i rażony prądem w genitalia - Raul dostaje nawet nagranie z tortur. Po czym idzie z Sonią baraszkować na jachcie.

Znowu mi się cofnęło, znów nie ma komentarza.

No i finito *big spojler*, cztery lata po śmierci Raula zastajemy Sonię w uroczym prowansalskim domku, w którym i tak nie zagrzeje zbyt długo, bo ŹLI MAFJOZI ścigają ją po całym świecie. Wciąż pogrążona w żałobie, patrzy na czarnowłosego, czarnookiego chłopca, tak podobnego do ojca, że aż serce ściska...

Okej, już tak bardzo mi się nie zbiera, więc czas na komentarz. Gołąbeczki zatem w czasie tych kilku seksów powołują na świat dziecię. Wiem, że zakładanie gumy nie jest szczególnie ciekawym materiałem na opis w powieści erotycznej - w 50 Twarzach G. opis rozrywanej "foliowej paczuszki" powtarza się z regularną dokładnością - ale nie zmienia to faktu, w jakich okolicznościach zostaje to dziecko poczęte. ŹLI MAFIOZI porywają Pawła, strzelaniny, zdrady, pościgi, wybuchy, zwięźle mówiąc, sytuacja wymyka się spod kontroli, a każde z gołąbeczków, zwłaszcza Raul, może być w każdej chwili zabite.

Czy w takim razie olanie antykoncepcji nie jest nieodpowiedzialne i w gruncie rzeczy egoistyczne?

Ale, ale! Paweł odnajduje Sonię i zaprowadza ją na grób Raula. Na ten widok cała boleść znika z jej serca i w sumie... Paweł jest nawet ciachem, więc czemu nie?

*aplauz*

Nie mam nic przeciwko powieściom o miłości ani o seksach - przede wszystkim, co kto lubi i co kogo wzrusza. Ja na przykład bardzo lubię powieści sióstr Bronte, a po przeczytaniu Dallas '63 płakałam dziesięć minut, i płacz ten nie miał nic wspólnego z Kennedym. Błagam, nawet Kubuś Puchatek ostatnio wycisnął ze mnie łzy. Ale po zalewie epitetów w stylu "niepokorny pal", fabule tak dziurawej jak przeciętna polska droga, mafii, która zachowuje się jak dzieci w piaskownicy, tak zwanej miłości, która wzięta została z tego samego miejsca, skąd przedmioty w Simsach - czyli z dupy - ja wysiadam, i tak nie mam biletu. Do tego takie kwiatki, jak ten o gwałcie, są po prostu obrzydliwe.

Zatem jedna prośba na zakończenie - nie musicie wysyłać smsów o treści POMAGAM na rehabilitację mojego libido, ale gdybyście podesłali mi tytuły powieści, opowiadań, komiksów i czegokolwiek, gdzie seksy/miłoźdź przedstawione są zręcznie, ciekawie i ze smakiem - to świadomość, że istnieją takie rzeczy, bardzo by mnie pokrzepiła.

Zapodałabym Wam jeszcze kawałek promujący Poczekajkę, by oddać w pełni dramatyzm sytuacji, ale darujmy już sobie, posłuchajmy czegoś fajnego.