środa, 14 lutego 2018

Szary to nie znaczy zawsze to samo


Popielec to mi Szogun podsunął, a to, że wczoraj na własne życzenie obejrzałam drugą część Greja, to już inna para kaloszy. Do tego zupełnie jakoś z cicha pęk wyszła książkowa druga część oczami Kriszcziana, ale sami wyszukajcie sobie tytuł, jest zbyt klocowaty (okładka tym bardziej), bym ot tak rzucała go Wam między oczy. Jakaś perwersyjna część mnie chce to przeczytać, chociaż doskonale pamiętam, jakiego dostałam pierdolca neuronów (o tu) po trzeciej części i pewnie nie złakomię się na napisanie jakiejś recenzji, bo to jak kopanie leżącego. I poprawianie tego kopa łopatą.

Chociaż nijak nie rozumiem (i nie próbuję zrozumieć) ludzi, którzy uważają Greja za boga seksu i za DOBRZE NAPISANĄ oraz SKOMPLIKOWANĄ postać (kaszel), jak najbardziej rozumiem fascynację fikcyjną postacią, która wykracza nieco poza regularną sympatię. Nawet w teorii literatury problem postaci literackiej to osobne zagadnienie - bo mamy tendencję do mówienia o symulacjach charakteru jako o prawdziwych osobach - więc dlaczego mamy sobie wyrzucać, że podoba nam się koleś z kreskówki? Czasy się zresztą nieco zmieniły, teraz całkiem modnie durzyć się w fikcyjnych bohaterach i nie jest to synonimem bycia opóźnionym w rozwoju. 



Takich fikcyjnych lowelasów miałam na koncie sporo i każdego wciąż pamiętam. Do większości żywię choćby drobny sentyment, niektórzy wciąż są jakoś obecni w moim życiu. A skoro są walentynki, to co mi tam; zróbmy sobie przegląd kilku z tych niespełnionych miłostek... 

Sknerus McKwacz

Nie żartuję. Afekt żywiony do antropomorficznej, obrzydliwie bogatej kaczki po dziewięćdziesiątce ani chybi postawiłby mnie w rzędzie zoo-geronto-fikcjo-pieniądzofilów, na szczęście miałam tylko kilka lat. Razu pewnego, po bożemu czytając sobie "Kaczora Donalda", nagle doznałam osobliwej fascynacji - wgapiałam się kadr, w którym Sknerus poprawia sobie rozchełstany płaszcz. I to nie była ta żenada, jaką odczuwałam na widok wielkich bosych stóp Goofy'ego (fuj), to był jakiś taki... dziwny przebłysk. Aczkolwiek nie traktowałam go nigdy jako obiekty stricte romantycznych zainteresowań - to była sympatia, choć już z pewnym odcieniem fascynacji drugą płcią. No, o płci tutaj możemy mówić, skoro w jednym komiksie Dona Rosy (którego do dziś jestem fanką) jest mocno sugerowane sknerusowe rypcium-pypcium ze Złotką. DALEJ NIE ŻARTUJĘ.


Sugerowane rypcium-pypcium, rycina poglądowa (Więzień Doliny Białej Śmierci)


Milo Thatch

Atlantyda: Zaginiony ląd  poza podejrzanie znaną nam fabułą (przyjeżdża białas do dziewiczej krainy) ma w sobie trzy zdecydowanie dobre rzeczy. Pierwsza to fakt, że to nie jest typowy disneyowski musical i w żadnym momencie nikt nie stoi w rozkroku i nie wyrykuje przed siebie piosenek (sorry, akceptuję piosenki tylko w Królu Lwie). Druga - w produkcji maczali palce Régis Loisel i Mike Mignola. Trzeci - to główny bohater. Milo nie jest napakowanym księciem i stanowczo nie jest dobrą partią: jest wyleszczonym stulejarzem w okularach, który swoje nerdostwo wyniósł na poziom naukowy i tylko przypadkiem udało mu się załapać na odkrywanie Atlantydy. I o ile John Smith z Pocahontas tylko trochę się spocił, bo z miejsca był Odważny i Seksowny (no dobra, dostał kulkę, ale z taką napompowaną klatą pewnie ledwo co musnęła mu suta), tak Milo musiał startować zupełnie od zera, by uratować ową dziewiczą krainę i zdobyć serce laski, która bez problemu wbiłaby mu dzidę w brzuch. A poza tym był taki uroczy.

Uroczy jak pieron, rycina poglądowa


Andy Larkin
Prawdziwy ideał mężczyzny dla kogoś, kto jest amatorem niewybrednych, acz skomplikowanych logistycznie dowcipów, których nie dałoby się zrealizować w mokotowskiej szkole. Taki trochę Maciek z Dupy dla młodszych. Andy prawdopodobnie ujął mnie swym oddaniem swej osobliwej pasji, głosem Jacka Kopczyńskiego i notorycznym gubieniem spodni, nawet jego różowe włosy nie budziły we mnie sprzeciwu. Tylko ja się pytam, czemu podobała mu się ta zdzira Lori, która jednocześnie go bajerowała, gardziła jego oddaniem dla sztuki dowcipu i próbowała wzbudzić w nim zazdrość, flirtując z tym bucowatym konusem.


Kiedyś przez pół odcinka szukał kibla, byłam oczarowana
tym typem humoru


Andy Denker

Swego czasu zaczytywałam się w serii o Amy, sklonowanej dziewczynie, która musi radzić sobie z faktem, że jest przekotem i dybią na nią złe korporacje. No i tak fikuśnie się okazało, że sklonowano też chłopczynę, ażeby dopełnić reprodukcyjnego dzieła, i OCZYWIŚCIE spotykają się na jakimś obozie surwiwalowym i OCZYWIŚCIE czują do siebie niekontrolowany pociąg, przeca mają się rozmnażać. Łojezuuu, ale oni się całowali w tym leśnym jeziorku i łojezuuu, ale on był odważny, w końcu później walczył z niedźwiedziem gołymi rękami i szpiegował neonazistów... XD


Jego focia nie istnieje, więc wstawiam
Stevena Seagala z marchewką



Lucky Luke
Wbrew porzekadłu, aby najpierw czytać mangę, a potem oglądać anime, do dziś nie przeczytałam żadnego komiksu z Lucky Lukiem (choć nie wynika to z nienawiści czy coś, nie mam ciąguty), za to namiętnie oglądałam kreskówkę. Prawdopodobnie jak w przypadku dowcipnego Andy'ego, ujął mnie głos aktora, który stał za polską wersją. Pewnie stercząca grzywka i wspaniały mamtowdupizm też zrobiły swoje. O dziwo, jakoś bardzo wyrzucałam sobie, że to oglądam, pewnie dlatego, że to CHŁOPSKA bajka. (Jakbym wcześniej nie oglądała Didżimonów jak p o j e b a n a)


Caleb
Moje pierwsze tró zakochanie, nie licząc Bosky'ego Daniela Radcliffe'a. Najlepsze ciacho w Innym Świecie, bo w zasadzie jedno z trzech, pozostałych dwóch to smętne parówczaki w powłóczystych szatach. Ach, Caleb. Zbuntowany wojownik z Meridianu, jakże inny od moich gimnazjalnych kolegów, którzy pierdzieli na matematyce i marzyli, by być jak Peja. Po czym okazuje się, że Caleb miał być lekcją dla dorastających dziewcząt, że nie ma książąt na białym koniu, którzy przychodzą do ciebie prosto ze snów. Dziewczyna ryzykuje utratę mocy, przyjaciół a nawet zdrowia, by uratować ci twoją magiczną dupę? Rzuć ją parę odcinków później mówiąc, że zakochałeś się w osobie, która nie istnieje (bo nagle ogarniasz, że magical girl przed przemianą nie mają tak dużych cycków), a w ogóle za bardzo się różnimy, gitara siema, teraz wezmę w obroty twoją najlepszą przyjaciółkę. 
A ja dla ciebie wstawałam o ósmej rano w niedzielę by oglądać Łicza, ty pajęczy siku.


Kiedyś na tym plakacie domalowałam im brody, sierp i młot
oraz podpisałam "Tak narodził się komunizm"

Głos Hauru w polskim dubbingu (co?)

Skoro głos jest bezcielesny, uznajmy go za postać fikcyjną. Jak nietrudno się domyślić, zwracam wybitną uwagę na męskie głosy, niezależnie od tego, czy ich właścicielami są lektorzy, aktorzy i wokaliści, czy zwykli, acz mili śmiertelnicy. Ruchomy zamek Hauru jest moim ulubionym poprawiaczem humoru i o ile sam Hauru jest dla mnie po prostu fajną, dynamiczną postacią, to na punkcie głosu Bartosza Adamczyka jestem do dziś pieprznięta jak koń po kręceniu westernu. Sam pan jest mniej znanym aktorem o sympatycznej, misiowatej twarzy w ogóle niepasującej do takiego głosu - co mam kompletnie gdzieś, bo liczy się tylko to, jakim tonem Hauru każe sięgać Sophie do kieszeni, jakby co najmniej kazał jej się rozbierać (i jakby nie miała wtedy 90 lat).

ebebebe co to ja miałam

Michael Moscovitz 

Jego focia również nie istnieje, więc daję filmowego nosiciela
Pamiętnik księżniczki dzisiaj raczej trąca, ale ta seria miała na mnie niebagatelny wpływ - począwszy na tym, że w pewnej mierze ukształtowała mój styl pisania, a skończywszy na tym, że tamtejsze bolączki damsko-męskie odzwierciedlały też moje, bowiem w okolicy nie było wtedy nikogo, kto miałby dłonie na tyle zwinne, by zbić półkę i jeszcze zabrać dziewczynę do krainy rozkoszy (parafraza cytatu). Grej przy Michaelu może się schować - ten drugi miał jakieś 170 IQ, zbudował na studiach robotyczne ramię, które mogło przeprowadzić skoplikowane operacje na otwartym sercu, a przy tym lubił oglądać dystopie sfi-fi i programować. Niestety, Pamiętnik stał się tym samym źródłem mej wielkiej udręki, bo potwierdził to, co ze zgrozą przeczytałam  w podręczniku od biologii. A mianowicie to, że wszyscy chłopcy chcą TO robić. I dlatego kiedy Michael zaczął ciągać Mię po krzakach i zaserwował jej tekst, że nie będzie czekał wiecznie (notabene, miał 18 lat, ona ledwo 15), stwierdziłam, że zwijam mandżurię i ostawam się przy moim dziewstwie (parafraza cytatu z Legendy o świętym Aleksym).


Faust VII

Jaki lachon, moje serce bije tylko dla niego
Wiem, że srogi zwał, ale ej, to była fajna seria, jedno z trzech na krzyż anime, które w ogóle chciało mi się oglądać. Gościu miał gotyckie umiejętności typu nekromancja i wyglądał jak owoc miłości Mary Shelley i Tima Burtona, czego mogłam więcej pragnąć.


Eduardo Cullen

No dobra, to jest dopiero zwał. Ale miałam wtedy poprawkę z matmy, więc to moje usprawiedliwienie, potrzebowałam pocieszenia i zapomnienia. Zresztą, pół świata uległo mormońskim manipulacjom Stefy Meyer, a podział między wielbicielami a hejterami Roberta Pattinsona był równie dramatyczny co między państwami Osi a aliantami. Edward był staroświecki, znakomicie wyglądał, był bogaty, miał volvo, a do tego był prawiczkiem z otchłani mroku. Był też stalkerem, manipulatorem, narcystycznym cebulakiem i zwyczajnym rybim fiutem, nawet był tak samo zimny.  Ma jednak jedną zaletę - znakomicie uodparnia na Greja i wszystko inne, co pod pozorem romantyzmu proponuje chorą, toksyczną relację. Także, Edwardzie, ssij podpę.

Tośmy się pośmiali i podokazywali - rzucajcie swoimi fikcyjnymi lowelasami, podokazujemy razem!

13 komentarzy:

  1. Nie można zapominać o seryjnym kolekcjonerze dziewczęcych serc: Tuxedo Mask! :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Od Tuxedo lepszy był Seiya. Mamoru to taka ciepła klucha. :v

      Usuń
    2. Tuxedo Mask faktyczie skradał wiele serc. Skill w miotaniu różami i ta pelerynka robiły swoje XD

      Usuń
    3. Akurat jak był szał w Polsce na Czarodziejkę to ja się bałam oglądać anime :D

      Usuń
  2. Hu hu hu! Widzę, że miałyśmy wspólnych "mężów"! xDD

    Od pieluchy zaczęło się miłowanie Włóczykija. Ryczałam za każdym razem gdy ktoś przełączał program i zawsze wychodziło na moje, hehe.

    Potem był Seiya ze starej serii Sailor Moon Stars. Spoiler: facet okazał się być kobietą. Nie wiem co tu się odjebało, ale w mandze nie było zamiany płci. Pierwszy namiętny romans jaki oglądałam to Seiya x Usagi.

    Potem zwariowałam na punkcie Lena Tao z Shaman Kinga. Taki słodziutki niziutki bad boy jakoś mnie cieszył, a jeszcze bardziej shipowanie go z Treyem. ^^

    Lubiłam Syriusza Blacka, ale przeklęłam autorkę za jego uśmiercenie i w ramach zemsty nie skończyłam czytać sagi do końca. xDD W filmach trzymałam kciuki za Cedrika (tak, Pattison :o), ale ostatecznie on też kopnął w kalendarz. A jeśli już o grubych tomiszczach mówimy...

    Boże, jak ja kochałam Legolasa i jego kłótnie z krasnoludem! xDD Czytałam to jeszcze w podstawówce i gdy zobaczyłam gościa odgrywającego jego rolę to już w ogóle przepadłam. Orlando Bloom <3 Wtedy podjęłam swoją ścieżkę ninja by zostać elfem naparzającym z łuku we wszystko co popadnie. Skończyło się złamaną ręką. <3

    Matko, trochę tego było! :O Większość tych "miłoźdźi" jest tak z dupy, że nie wiem gdzie miałam musk i oczy. Chyba w tej przysłowiowej dupie. xD

    Jak to fajnie sobie czasem powspominać. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Legolas mi przypomniał moment, gdy byłam w podstawówce i strasznie stresowałam się konkursem historycznym, w przerwie koleżanki pocieszały mnie jego zdjęciem wyciętym z Bravo :D
      Och, Syriusz, nie lubiłam go aż tak namiętnie by nie skończyć sagi - potem jest jeszcze większe wu-te-ef jeśli chodzi o uśmiercanie, więc to był dobry moment na przerwanie.
      No fakt, w młodości musk i oczy trochę bywają w dupie. XD

      Usuń
  3. Jeśli chodzi o serię Replika (to-to z tą Amy) to serialowa wersja to Cień Anioła i w sumie to jest w pytkę.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O, nie miałam o tym pojęcia - może w ramach sentymentu będzie czym odwlekać pisanie magisterki ;)

      Usuń
  4. Darth Vader.Przez całe lata.Crowley z Supernaturala ostatnio.Krennic z Rogue 1.
    Słodka ta Twoja wyliczanka!
    Analiza Greya by się zdała....:)

    Chomik

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Totalnie rozumiem Vadera i jego nieczysty wdzięk. Jej, Supernatural, w sumie mogłam dorzucić do wyliczanki Deana, ale trochę już zakopałam ten serial w pamięci...
      No cóż, dalej mnie ten Grey korci :D (nie jako on sam, ugh)

      Usuń
  5. Analizuj!!!!

    Chomik

    OdpowiedzUsuń
  6. Dla mnie Terry McGinnis z serii Toonami "Batman przyszłości". PIerwsza postać do której poczułam miętę przez rumianek... Tak jak ty zwracałaś uwagę na głosy, dla mnie zawsze istotne były z jakiegoś powodu dłonie i sposób poruszania. Terry nie był mhrocznym klocem w pelerynie, tylko długopalczastym, zwinnym cieniem o wdzięcznej figurze. No i dziesięciolatce się spodobał...

    OdpowiedzUsuń
  7. Moich fikcyjnych lowelasów można było podzielić na trzy grupy. Pierwsza obejmowała szlachetnego, pięknego jak wiosenny poranek, odważnego wojownika: Aragorna i Legolasa i ten odwieczny problem który z nich jest lepszy, a że Orlando Bloom jest zawsze piękny jak wiosenny poranek to bujałam się też w Willu Turnerze. Nie przeszkadzało mi się to zachwycać Johnnym jako kapitanem Sparrowem, bo przecież typowo nastoletnie jest przekonanie że bad boy jest ofc szlachetny w głębi serca xd

    Druga obejmowała typów do których miętę czuły moje ulubione bohaterki, a że utożsamiałam się z nimi mocno, no cóż, nie miałam innego wyjścia jak tylko kochać ich chłopaków. W tej kategorii znalazł się przelotnie Caleb (bo Cornelia była super, a w całą serię włączyłam się jak już było po dramatycznym rozstaniu i bez riserczu nie wiedziałam że był bucem), Harry Potter (bo na początku był jedyną akceptowalną opcją dla fantastycznej Hermiony) i Wiktor Krum (bo był starszy, z zagranicy i mniej cheesy niż Harry).

    I trzecia kategoria: Draco Malfoy, gdy już poznałam fandom, skórzane spodnie, śpiewającego Feltona i sfotoszopowaną klatę zasłoniętą jedynie krawatem Slytherinu. I Rajmundo Pedrosa z kreskówki Xiaolin o 4 dzieciaków władających żywiołami i strzegących świata przed złem, która generalnie miała mega potencjał żeby być zajebista, ale widać ktoś z Warner Bros stwierdził w tamtym czasie że targetowanie bajki tak, żeby dorastała razem z widownią jest nieopłacalne. Tak czy siak Rajmudo przechodzi fantastyczną przemianę od śmieszka, poprzez zdrajcę, pokutnika, szpiega, najsilniejszego wojownika, w końcu lidera. I jest bardzo niczego sobie jak na narysowanego typka xd

    Żabo, przez ciebie chyba znowu zaczynam się w nich bujać. Przynajmniej w niektórych xd
    Dominika

    OdpowiedzUsuń