Walę w tynki

Wierzcie lub nie, to pomysł mojego brata.

Zastanawiałam się, jaki na serio jest mój stosunek do walentynek, więc przeanalizowałam w myślach dostępne opcje.

• świętować, bo tak
• świętować, bo twój partner tego chce i przecież co szkodzi
• świętować, bo twój partner tego chce, ale w gruncie rzeczy tobie się nie chce
• świętować, bo każdy pretekst, by się nawalić, jest dobry
• świętować, bo każdy pretekst, by uprawiać seks, jest dobry
• świętować alternatywnie - na przykład iść z partnerem oglądać wiewiórki, zwiedzać opuszczone budynki albo zostać w domu i oglądać razem Supernatural
• świętować alternatywnie vol. 2 - zebrać towarzystwo swojej płci, nastukać się, potem iść buszować po Starym Mieście i bujać się na trzepaku jak banda specjalnej troski
• nie świętować, bo to faszystowskie, komercyjne święto wpędzające w kompleksy osoby samotne i do tego nakręcające gospodarkę sprzedażą czekolady i pluszaków produkowanych przez wyzyskiwane dzieci z Bangladeszu
• nie świętować, bo uczucia trzeba okazywać codziennie
• nie świętować, bo to sztuczne święto z dupy (jak Boże Narodzenie za czasów Piasta, ale szczegół)
• nie świętować i opluwać jadem wszystko wokół, a w głębi duszy czuć boleść, że i dzisiejsza noc będzie samotną podróżą po Fapolandzie
• nie świętować, bo za dużo dedlajnów
• nie świętować, chociaż chcesz, ale twój partner nie chce
• nie świętować, bo tak.

Po krótkim zastanowieniu stwierdziłam, że poza bujaniem się na trzepaku nic do mnie nie pasuje, bo większość walentynek spędzam u babci.

I specjalnie dla Was piękna pieśń o uczuciach, najbardziej romantyczna i szczera jaką znam.