Rzewna Historia Pani Żabencji

Krzywda ludzka znana również jako Ojeb, olej na płótnie z Fotoszopa, 2015.

Dawno, dawno temu, w mroczną wigilię Samhain, wykluło się dziecko. Finito października, które ostatecznie odbiera światu jego letnią pozłotę, i duchy, które tego dnia zstępują na ziemię, mogłyby sugerować, że na owo dziecko czeka niezwykłe przeznaczenie – władanie odległym królestwem czy wyjątkowe moce.

Tymczasem jedynym, kto zapowiedział przyjście dziecka, był ginekolog z wojskowej przychodni. Do tego bachor wyszedł zupełnie zwyczajny - i, jak się okaże, wyrośnie z niego pospolity gamoń.

Żaba (wtedy Kijanka) większość czasu spędzała na dłubaniu w nosie i cholera wie co by z niej wyrosło, gdyby mama nie nauczyła go rysować. Kształtujący się skill dojrzewał w oparach hitów z lat 80, którymi faszerował ją tatuś. Ale mimo wszystko brzemię przyjścia na świat w Halloween dało również o sobie znać. Objawiło się ono między innymi zamiłowaniem do rzeczy na wskroś zghociałych, a w biografiach znanych ludzi zawsze najbardziej interesowało ją to, kto jak i gdzie beknął.

Poza tym na arenę wydarzeń wkroczyły komiksy z Kaczorem Donaldem, a szczególnie czciła komiksy Dona Rosy o Sknerusie (Żabencja jest chyba jedyną osobą, która uważa Sknerusa za seksownego). A że nikt jej nie chciał czytać tych komiksów - to się sama nauczyła i tym samym otworzyły się przed nią Wrota Czcigodnej Kultury Pisanej. Nazwijmy to pierwszym punktem zwrotnym w jej życiu. Kolejnym jest wyklucie się młodszego Brata – Jaśnie Pana Dyrektora, który później da się poznać jako nadzwyczajne źródło inspiracji.

W szkole trochę ją nauczyli, jak się wypróżniać artystycznie - bardziej literacko, bo lekcje sztuki bardziej przypominały rozgryzienie tabletki ecstasy niż lekcje czegokolwiek. Zamiłowanie do paciania przy jednoczesnym ochujaniu kompozycji, doboru barw etc. skutkowało niezłymi ocenami - ale z Żabencji wyłaził ten gamoń i często prosiła mamidło, by jej coś narysowało za nią. 

Gdzieś wtedy zaczęła tworzyć swoje własne komiksy, naturalnie długopisem i na kraciastych kartkach A5. Tyczyły się głównie jej dynamicznej relacji z przyjaciółką Langustą i własnych kompleksów głębokich jak Rów Mariański. W tamtym okresie była do nieprzytomności zakochana w Calebie z W.I.O.C.H.y - facecie, który powstał z kwiatka, pasiastym buntowniku z Meridianu. Ileż to godzin, kartek i długopisów poświęcone zostało temu płomiennemu uczuciu, to nawet najstarsi górale nie wiedzą. Dodatkowo padła ofiarą mangi.

Liceum - dawna pensja dla panien, mająca siedzibę w dawnym budynku SS - miało na Żabencję niebagatelny wpływ. Przewlekłe zgocenie dało o sobie znać i zaowocowało zylionami krzywych, niby-mangowych rysunków oraz pierdyliardami zapisanych stron fanfików i przygód swojego mhrochnego alter ego. Nie była w tym procederze skrzywienia osamotniona, bowiem należała do tajnego sprzysiężenia Bractwa Białego Stolika (czyli z koleżankami okupowała jeden stolik w bufecie).

Ale Żaba wciąż nie rysowała ogarniętych komiksów, tylko jakieś martyrologiczne chujozy w zeszytach od polskiego.

Komiksy jako takie pojawiły się gdzieś w odmętach beznadziei, jaką było studiowanie historii. Po narysowaniu paska, w którym Żaba rozważa ucieczkę z uczelni i sprzedawanie misek Kuronia w telezakupach, jakoś tak samo ruszyło. Kiedy ktoś ją zmusił, by założyła na to osobnego bloga, w końcu posłuchała i założyła. Fiat luce, ecce blogasek.

No i warto było, bo założenie blogaska było jak kupno poradnika motywujących nagrań amerykańskich kaznodziejów telewizyjnych, czyli potem zdarzyły się cuda i dziwy. Przez te lata Żabencja rzuciła historię, została polonistyczną nierządnicą, grono chorych pojebów, które zawsze ją otaczało, wzbogaciło się o wspaniałe indywidualności, dostała trochę pieniądza za swoje rysuneczki i nawet nie przytyła tak bardzo.

Z ważnych informacji, Żabencja lubi kolor turkusowy, wspomniane hity z lat 80., książki o XIX-wiecznych dziwkach i żaby. Żaby przede wszystkim.

No i teraz to tak sobie derpię - kto wie, może gdzieś zaderpię. A tymczasem życzę Wam miłego czytania.