Dlatego dałam sobie spokój z normalnością i wybrałam się na Polcon.
Dnia 29 sierpnia wyruszyłyśmy z Toldie na podbój… no właśnie – idąc w stronę Politechniki pokapowałyśmy się, że choć starannie wybrałyśmy prelekcje, na które idziemy, to ni groma nie wiemy, gdzie mamy iść, bo tego jakoś nie sprawdziłyśmy. Gmach auli kusi swym dostojeństwem, więc sądzimy, że może tam właśnie się coś się będzie rozgrywać. Warto też dodać, że wyszłyśmy z domów na luzaku, sądząc, że skoro prelekcje zaczynają się o szesnastej, to będąc na miejscu o czternastej jesteśmy super cwane.
Tymczasem po
drugiej stronie ulicy, przed budynkiem Wydziału Elektroniki i Technik
Informacyjnych, rysuje się GIGANTYCZNA KOLEJKA.
Niech się schowają kolejki na Środy z Orange. Żadne
słowa nie są w stanie oddać wrażenia, jakie spadało na człowieka, widząc ten
porażający organizm złożony z paru setek sfrustrowanych istnień ludzkich; żadne
słowa nie oddadzą miny dziewczyny, która podeszła z pytaniem, czy to aby na
pewno kolejka na Polcon i gdy zobaczyła, gdzie się ona kończy. Kto widział, ten
wie.
Nietrudno się domyśleć, że organizacja się trochę posypała, a do tego
system akredytujący wieszał się średnio co trzy minuty. Co było robić - spędziłyśmy
upojne trzy i pół godziny w kolejce i tylko się dziwiłyśmy, że
po naszych drętwych żartach z YOU SHALL NOT PASS rzeczywiście zaczął chodzić po
trawniku Gandalf. Niektórzy zaczęli zamawiać pizzę. Gdy wychodziłyśmy z budynku o dwudziestej drugiej, ludzie JESZCZE płacili akredytację.
Kolejna kolejka – jakkolwiek to brzmi – utworzyła się przed
stoliczkiem ze smyczami, folijkę na identyfikator, plan eventu i podobnymi rzeczami. Ścisk
niesamowity; stoimy powyginane w pozach prawie że jogicznych, czuję, że ktoś mnie smyra od tyłu i mogę mieć nadzieję, że nie umyślnie, ktoś zgubił plecak, który znalazł się dopiero w zdewastowanych przez tłuszczę krzakach. Aczkolwiek ludzi humor nie opuszczał. W końcu dostajemy sakwę, krzaki siłą rzeczy obrywają także od nas, i finalnie, około 17.30, NARESZCIE wchodzimy do budynku głównego.
Resztę dnia spędzamy na prelekcjach; na dzień pierwszy wybrałyśmy te o fandomie
Sherlocka, Doctorze Who i o sadomasło w 50 Shades - nie mogłyśmy sobie tego odpuścić, zwłaszcza, że jako Obrończynie zdążyłyśmy 50 Szitów już zmasakrować.
Tymczasem Sherlockowa prelegentka chyba nie za bardzo wiedziała, o co się rozchodzi i na wejście zadała nam pytanie, o czym właściwie ma mówić. Pięć minut potem przekonujemy się, że to nie był dowcip, bo naprawdę nie wiedziała. Jak to zgrabnie Toldie ujęła, przypominało to ten moment imprezy, gdy wszyscy są już zbyt zjebani na picie, ale nie chce im się jeszcze spać, to oglądają głupie gify i filmiki w internecie. Zmywamy się przedwcześnie i idziemy na prelekcję o Doctorze Who.
Tymczasem Sherlockowa prelegentka chyba nie za bardzo wiedziała, o co się rozchodzi i na wejście zadała nam pytanie, o czym właściwie ma mówić. Pięć minut potem przekonujemy się, że to nie był dowcip, bo naprawdę nie wiedziała. Jak to zgrabnie Toldie ujęła, przypominało to ten moment imprezy, gdy wszyscy są już zbyt zjebani na picie, ale nie chce im się jeszcze spać, to oglądają głupie gify i filmiki w internecie. Zmywamy się przedwcześnie i idziemy na prelekcję o Doctorze Who.
Tym razem gość z Hatak.pl wiedział, o czym mówi i słuchanie go było całkiem przyjemnym doświadczeniem. Za niezależnego eksperta robił facet przebrany za piątego Doktora, który zapytany o cokolwiek, wiedział wszystko, nawet na temat dziwnych słuchowisk z lat dziewięćdziesiątych. Ponadto miał gadającego Daleka do ściskania.
Po godzinnej przerwie zaglądamy na to spotkanie o BDSM i wciąż zastanawiamy się, czy to aby na pewno dobry pomysł. Primo - kto na to przyjdzie i czy będą to rozpalone dziewczęta pojękujące cicho "Christian" (bo są z bohaterem po imieniu); secundo - kto to będzie prowadził i czy wykład zamieni się w godzinny pean na cześć geniuszu autorki. Tymczasem nikt nie jęczał, a wizja rozchichotanej prelegentki rozwiała się, gdy na salę wszedł facet. Gość był seksuologiem i zawodowo zajmował się zagadnieniami BDSM i przemocy seksualnej, toteż zostaliśmy uraczeni profesjonalną prezentacją i możliwością przejrzenia literatury fachowej - oraz pobawienia się pejczykiem.
Ludzie spotkani na konwencie to zupełnie osobna kuweta. Spotkałam paru znajomych, w tym nawet mojego sąsiada, paru znajomych znajomych i nawet ludzi, którzy rozpoznali moją facjatę z komiksów, a nigdy jej na żywo nie widzieli. Jednak najciekawszy mityng był wówczas, gdy zaciekawione zaszłyśmy do strefy Star Treka i chwilę się tam pokręciłyśmy - wówczas z sali wyległo z pięciu chłopa, w tym prowadzący, i zaczęli na nas patrzeć łakomym wzrokiem. Uch.
Dnia kolejnego, z samego rańca, poszłyśmy na wykłady Cathii o Marku Sheppardzie i Supernatural. Cathia jest przeuroczą osobą i z miejsca zarażającą entuzjazmem, więc słuchało jej się bardzo przyjemnie - dodajcie do tego obciachowe zdjęcia Shepparda, co lepsze fragmenty Supernaturala i macie bardzo zacnie spędzone dwie godziny. Wówczas doznałam osobliwego uczucia - patrząc na tych wszystkich poprzebieranych, wymalowanych bądź zupełnie zwyczajnie wyglądających ludzi, poczułam, że jestem w dobrym miejscu, że wszyscy przyszliśmy tu, by posłuchać o tym, co uwielbiamy. Dobre, budujące uczucie... bo wiesz, że nikt na ciebie dziwnie nie popatrzy, kiedy namalujesz suchą pastelą pułapkę na diabła na chodniku.
W końcu dotarłyśmy na expo i oczy nasze zalał blask zyliona koszulek wszelkiej maści, kolczyków tak cudnych, że zaczęłam toczyć pianę, japońskich słodyczy z nadrukowanym Lukiem Skywalkerem, przypinek, kubków, gier, pluszowych Cthulhu, poduszek i miliona innych rzeczy tak fantastycznych, że z miejsca zapragnęłyśmy tu i teraz przeputać całą kasę. Toteż obłowiłam się całkiem nieźle, nawet sprawiłam sobie kieszonkowy zegarek, taki, o jakim zawsze marzyłam - jak się później okazało, jego wykonanie pozostawia trochę do życzenia, ale wciąż zachowujący zalety wizualne.
W końcu dotarłyśmy na expo i oczy nasze zalał blask zyliona koszulek wszelkiej maści, kolczyków tak cudnych, że zaczęłam toczyć pianę, japońskich słodyczy z nadrukowanym Lukiem Skywalkerem, przypinek, kubków, gier, pluszowych Cthulhu, poduszek i miliona innych rzeczy tak fantastycznych, że z miejsca zapragnęłyśmy tu i teraz przeputać całą kasę. Toteż obłowiłam się całkiem nieźle, nawet sprawiłam sobie kieszonkowy zegarek, taki, o jakim zawsze marzyłam - jak się później okazało, jego wykonanie pozostawia trochę do życzenia, ale wciąż zachowujący zalety wizualne.
Geekozaur - osobnik prowadzący dwa kolejne wykłady - okazał się być dwoma osobami, Puszonem i Luckiem, którzy okazjonalnie mutują w tegoż Geekozaura i piszą bloga. (Którego polecam.) Z pierwszej godziny wyniosłyśmy mnóstwo seriali do obejrzenia, także produkcji, przed którymi chłopaki przestrzegali:
- Chcesz wiedzieć, co ja myślę o tym serialu? Poczekaj, zaraz coś przyniosę. - Lucek odwraca się i zza biurka wyjmuje wielki, niewidzialny kształt, po czym 'stawia' go na biurku. - To jest wielki - worek - GÓWNA - i o tutaj, na samym jego dnie, jest ten serial!
Druga godzina upłynęła pod znakiem klasycznego rocka w fantastyce, więc z miejsca zaczęłam się kręcić podjarana na krześle. W końcu na salę wkroczył trzeci prowadzący, Hank Moody polskiej literatury we własnej osobie, czyli - werble - Jakub Ćwiek. Jakub to ciekawy osobnik - nie da się zaprzeczyć, że charyzmę ma, podobnie jak magnetyczny, chłopięcy urok osobisty. Czasem staje się on aż nazbyt charyzmatyczny, khem, aczkolwiek spotkanie, które trudno nazwać wykładem ze względu na AC/DC w głośnikach, można było uznać za pozytywne.
Chwila oddechu - czas znaleźć Kobietę Ślimaka. Co to za konwent bez Ślimaka, zatem bach do torby Ślimacze Opowieści i idziemy szukać Ilony. Co było dość karkołomnym przedsięwzięciem logistycznym - w rezultacie jakieś dwie godziny obijałyśmy się po korytarzach i game roomach jak jakieś pijane zające. Pytamy o nią w informacji - każą nam iść do wyjścia. Pytamy przy wyjściu - każą nam spytać facetów w czerwonych koszulkach; pytamy facetów w czerwonych koszulkach - każą nam wrócić do gameroomu.
I akurat tam była - siedząca w swoim ślimaczym blasku.
Taaa, ten dzień był udany.
Chwila oddechu - czas znaleźć Kobietę Ślimaka. Co to za konwent bez Ślimaka, zatem bach do torby Ślimacze Opowieści i idziemy szukać Ilony. Co było dość karkołomnym przedsięwzięciem logistycznym - w rezultacie jakieś dwie godziny obijałyśmy się po korytarzach i game roomach jak jakieś pijane zające. Pytamy o nią w informacji - każą nam iść do wyjścia. Pytamy przy wyjściu - każą nam spytać facetów w czerwonych koszulkach; pytamy facetów w czerwonych koszulkach - każą nam wrócić do gameroomu.
I akurat tam była - siedząca w swoim ślimaczym blasku.
Taaa, ten dzień był udany.
Dnia trzeciego jest zagwozdka - iść na paranormalne romanse czy blok o Kaczorze Donaldzie? Przebąkiwałam coś o Donaldzie, bo zbieram od 4 roku życia, ale sprytna i nikczemna zagrywka Toldie powoduje, że kapituluję. Tymczasem prelegentka nie przychodzi. Wzruszamy ramionami i idziemy na wykład o fangirlingu, prowadzony przez Cathię i koleżanki. Nie byłyśmy na całym, ale dziewczyny zwróciły uwagę na ciekawy fenomen - na przykład fani piłki nożnej, ze swoimi szalikami i wymalowanymi twarzami, nierzadko agresywni, są normalnym elementem społeczeństwa - podczas gdy fani serialu, książki czy zespołu, są napiętnowani jako dziwacy albo napalone dziewczynki.
Bogowie w serialach - cały szoł ukradł nie kto inny, jak Ćwieku. Z braku miejsc siedziałyśmy centralnie u jego stóp i potomności mogę mówić, że Ćwiekman prawie mi wsadził czubek buta w oko. Swoją drogą, facet zebrał wokół siebie pokaźne grono faneczek.
Miałyśmy gdzieś nagrody Zajdla, wybrałyśmy cydr i chamskiego kebaba.
Miałyśmy gdzieś nagrody Zajdla, wybrałyśmy cydr i chamskiego kebaba.
I dzień czwarty nastał; idziemy na... no na kogo, jakże inaczej. No po prostu trzeba zobaczyć Lockharta, eee, Ćwieka po raz ostatni. Godzina dziesiąta w niedzielę; prawdopodobnie nie ma tu żadnego zaprawionego w bojach katolika, bo wszyscy wpół przytomni kiwają się w ławkach. Też byłam zmulona, a gdy jestem zmulona, moja twarz żyje swoim życiem i prawdopodobnie nie wyglądam wtedy zbyt seksownie.
Nagle Dżejkob przerywa swój wywód o Rock&Read i rozlega się:
Nagle Dżejkob przerywa swój wywód o Rock&Read i rozlega się:
- Hej, śpioszku.
Patrzę na pana prelegenta. Prelegent patrzy na mnie. Moja reakcja jest niezwykle wyzywająca, bo mamroczę coś pod nosem i czerwienię się wiedząc, że wszyscy też na mnie patrzą.
Wracając do meritum - festiwal Rock&Read przede wszystkim jest promocją książek Ćwieka, ale jest też ucieleśnieniem marzeń tych wszystkich ludzi, którzy ni chuja nie umieją śpiewać i grać, a i tak pragną żyć w trasie jak rasowy rockman, żywić się zeschłymi kanapkami i powoli obrastać brudem. (Gdybym mogła, jako beztalencie muzyczne pojechałabym z pocałowaniem ręki.)
Tymczasem Ćwieku rzecze:
Wracając do meritum - festiwal Rock&Read przede wszystkim jest promocją książek Ćwieka, ale jest też ucieleśnieniem marzeń tych wszystkich ludzi, którzy ni chuja nie umieją śpiewać i grać, a i tak pragną żyć w trasie jak rasowy rockman, żywić się zeschłymi kanapkami i powoli obrastać brudem. (Gdybym mogła, jako beztalencie muzyczne pojechałabym z pocałowaniem ręki.)
Tymczasem Ćwieku rzecze:
- Noo, jest jedenasta, więc wszyscy się pewnie już obudzili... - Patrzy znacząco na mnie.
Chrząkam znacząco i robię minę urażonego mopsa; pewna część sali zaczyna chichotać.
- Boże, pewnie mnie już nienawidzisz.
No cóż, mogę powiedzieć, że nawiązuję znajomości w środowisku twórczym.
No cóż, mogę powiedzieć, że nawiązuję znajomości w środowisku twórczym.
Udałyśmy się na jeszcze jedno spotkanie z Geekozaurem o nostalgicznych latach osiemdziesiątych. O ile jeden z prelegentów się rozgaduje zanadto, to jest to w porządku - gorzej, gdy jeden z gości zaczyna napierdalać i wcinać się w słowa prowadzącym. I to miało miejsce akurat tutaj. Nie trzeba dodawać, obok kogo przyszło mu siedzieć.
I tym akcentem zakończył się nasz udział w Polconie. Pomachałyśmy na pożegnanie Budynkowi Głównemu, wymieniając wszystkie wspaniałe bądź betonowe doświadczenia tych czterech dni, i odjechałyśmy tramwajem ku innemu światowi, a tak serio po McRoyala, bo w okolicy Polibudy jest martwa strefa, jeśli chodzi o Maca.
CALEB TEAM :D
OdpowiedzUsuńKoci Koci Żabci: Nie Jest Dobrze + Relacja Z Polconu - Jak Nie Dostać Udaru Na Konwencie >>>>> Download Now
Usuń>>>>> Download Full
Koci Koci Żabci: Nie Jest Dobrze + Relacja Z Polconu - Jak Nie Dostać Udaru Na Konwencie >>>>> Download LINK
>>>>> Download Now
Koci Koci Żabci: Nie Jest Dobrze + Relacja Z Polconu - Jak Nie Dostać Udaru Na Konwencie >>>>> Download Full
>>>>> Download LINK 2D
Dzięki za pozdrowienia - odwzajemniam. Fajnie było się spotkać i pobyć na prelekcjach.
OdpowiedzUsuńZe swojej strony melduję, że udało mi się trafić na Dema, który był tylko przez chwilę. Kupiłem od niego książeczkę kipiącą od wymuszonych żartów (dobre też sam są), po czym jak mi się zdaje, zamieniłem kosę jaką z nim miałem na zgodę (chyba że coś knuje).
Prelekcja o neurodemonach Endera była dla takiego laika jak ja lekko absurdalnym wykładem z psychologii. Widziałem, że dla K. to wszystko było trochę załamujące. Ale w jakimś sensie przygotowała mnie ona do pewnej ważnej rozmowy którą musiałem odbyć. Nie ma tego złego.
Prelekcja o bogach w serialach szybko zmieniła się w pogadankę o serialach w ogóle. Ale mimo Twojego zachwytu musisz być gotowa na to, że kiedyś grupa HATAK zachłyśnie się swoją potęgą, a wtedy kto wie, może to Ty będziesz w stanie przywrócić Ćwieka do normalności?
Reasumując, nigdy chyba nie byłem na tak udanym konwencie (z wyłączeniem dnia pierwszego). Zagrawszy w pierwszą udaną sesję RPG po jedenastu latach starań, czułem się jakbym dotarł do końca bardzo długiej podróży.
Sory że tak dużo piszę o sobie, ale sądzę, że komentarz na temat Polconu to też okazja do podzielenia się własnymi doświadczeniami, tak jak Ty podzieliłaś się swoimi.
... nie chodzi przecież tylko o to, że maska laga ma na czubku gałkę, prawda?
Trafiłam do Ciebie przez Cathię, bo powiedziała, że to Ty byłaś twórczynią sfotografowanej przeze mnie piekielnej pieczęci (http://myszamovie.blogspot.com/2013/09/mysz-wraca-do-zywych-i-sie-konwentuje.html). Ale tak tu czytam i okazuje się, że wiele Polconowych prelekcji nam się pokrywało (wniosek stąd prosty: geekowe siostry!). A co do Ćwieka to jakbyś go kiedyś chciała poznać bardziej osobiście to daj znać - z Kubą znam się nie od dziś :)
OdpowiedzUsuńA no to ja ją popełniłam, kiedy nudziłam się w kolejce. Nie miałam pojęcia, że ktokolwiek się nią zainteresuje :D tak czy siak, bardzo mi miło. I geek brofist... sisfist!
UsuńDzięki za propozycję, fajnie byłoby go (znowu) poznać więc dam kiedyś znać :)
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńWarto zaznaczyć, że na konwentach bardzo trudno jest z kimkolwiek nie być po imieniu. ;) A i generalnie z Ćwiekami czy innymi Pilipiukami nawet poza konwentami da radę pogadać na luzie bez żadnych "Panów", wręcz jest to zalecane. Taki właśnie przecież jest fandomowy klimat. :)
OdpowiedzUsuńZastanawiam się czy to uwielbienie dla Kobiety Ślimaka i Ćwieka to serio, czy sarkazm ALE, załóżmy na chwilę że prawda. Ja wiem, że krytyczne podejście do siebie to, często, dobra cecha bo trzyma nas twardo na ziemii, ale rozczulające jest uwielbienia dla autorki z którą, poziomem wpisów, mogłabyś się spokojnie równać. Nie uwłaczając Pani z Chaty Wuja Freda, jej komiks jest bardzo dobry i przemyślany, ale przeczytałem kilka twoich wpisów (trafiłem tutaj dzisiaj) i twój styl zdecydowanie bardziej mi leży. Nie ma co stać nieśmiało z boku, jeżeli możesz, z dumą podejść do niej, wyciągnąć rękę i powiedzieć, że też prowadzisz blog/webkomiks. Co do Ćwieka, tak gość ma gadanę, ma charyzmę, ale Moody polskiej literatury? Serio? Właśnie jego problemem jest to, że czasami próbuje być za fajny, jego sposobów na pozyskanie głosów na Zajdla wolę nie komentować, musiałbym się wyrażać bardzo bardzo brzydko. Poza tym o ile faktycznie pisać umie, i większość jest pozycji łykałem bardzo gładko, tak po przeczytaniu 4 twoich wpisów śmiałem się częściej niż przez całą ostatnią część Kłamcy. Ta mu, chyba raczej, nie wyszła.
OdpowiedzUsuńPodoba mi się ten blog, podoba mi się twój styl i sposób pisania. Wygląda na to, że trafia do obserwowanych zakładek :).
Uwielbienie serio, ale tylko wobec Ślimaka (zatem jestem rozczulająca!). Ćwieka polubiłam jako człowieka, ale jak pisałam, bez przesadyzmu, mam dosyć mieszane uczucia i tu rzeczywiście pokusiłam się o lekki sarkazm (jak mi machał tym butem przed nosem, nie było to przyjemne - ale nie dało się inaczej, sala zapchana była, przyszło mi siedzieć tuż pod tablicą). A ten "Moody polskiej literatury" to nie moja kwestia, tylko Geekozaura ;)
UsuńW każdym razie bardzo mi miło, że podobają Ci się moje komiksy, a to, że rozśmieszyłam Cię lepiej niż Ćwiek... siedzę teraz z wielkim bananem na twarzy. Dziękuję!
<3 <3 <3
OdpowiedzUsuńMon Dieu! Czy to jest Caleb w Twoim łóżku? *.*
OdpowiedzUsuńTaaak! :D
UsuńAż wstyd mi przyznać,że również rozpoznałam Caleba na obrazku xD Ale powiem ci,że całkowicie Cię rozumiem, sama nie pogardziłabym takim w....khe khe!
OdpowiedzUsuńCzym kolorujesz? Bardzo mi sie podobają twoje kolorowe ilustracje :)
A dziękuję :D koloruję markerami i kredkami, czasem wpadnie jakiś zwykły flamaster lub akwarele :)
UsuńKoci Koci Żabci: Nie Jest Dobrze + Relacja Z Polconu - Jak Nie Dostać Udaru Na Konwencie >>>>> Download Now
OdpowiedzUsuń>>>>> Download Full
Koci Koci Żabci: Nie Jest Dobrze + Relacja Z Polconu - Jak Nie Dostać Udaru Na Konwencie >>>>> Download LINK
>>>>> Download Now
Koci Koci Żabci: Nie Jest Dobrze + Relacja Z Polconu - Jak Nie Dostać Udaru Na Konwencie >>>>> Download Full
>>>>> Download LINK